Σήμερα είδα το παράλογο… και δεν είναι η πρώτη φορά που με χτυπάει στη ζωή. Μόνο που υπάρχουν στιγμές στις οποίες τα πράγματα τα αντιλαμβάνεται κανείς μ’ άλλο είδος διαύγειας.
Πώς είδα το παράλογο; Σαν μια έντονη και αντιφυσική παραμόρφωση, σαν ένα ψεύτικα καταπιεσμένο ελατήριο, έτοιμο να πεταχτεί μπροστά σε οποιοδήποτε ερέθισμα. Είδα την καθημερινή πραγματικότητά μας αλλαγμένη, σαν να προσπαθούσε ένα σύννεφο να καλύψει τη φυσική όψη της ζωής, παραμορφώνοντάς την με βάση ψεύτικα φαντάσματα. Είδα ότι αυτό που είναι φαίνεται να μην είναι, και αυτό που δεν είναι φαίνεται να είναι. Είδα ότι οι άνθρωποι υποθέτουν, αν και δε γνωρίζουν. Και αυτά που γνωρίζουν τα απορρίπτουν, επειδή δεν είναι σίγουροι για τις ιδέες τους.
Πάντα με παραξένευε, από τότε που ήμουν έφηβη, η περίπτωση εκείνων των θεωρημάτων που μελετούσαμε στη γεωμετρία, που, επειδή δεν είχαν λογικά επιχειρήματα για να αποδείξουν την αλήθεια των θέσεών τους, κατέφευγαν στο παράλογο, για να φτάσουν σε ένα λογικό συμπέρασμα, από το οποίο μπορούσε να θεωρηθεί ως αληθές το θεώρημα. Λέγαμε τότε: αν σ’ αυτό το παράλογο φτάνει κανείς από την άρνηση του θεωρήματος, αυτό σημαίνει ότι το θεώρημα είναι αληθινό.
Για τα νεαρά μυαλά, εκείνο ήταν μια αποτελεσματική φόρμουλα, και ποτέ δε σκεφτήκαμε να διαφωνήσουμε. Όμως, στο συνηθισμένο κόσμο, αφού βγαίνει κανείς από τις αίθουσες μαθημάτων, από τα βιβλία και από τη λογική των μαθηματικών, αυτά τα ίδια συμπεράσματα στερούνται αξίας.
Ζούμε μέσα σε μία ανθρώπινη ατμόσφαιρα γεμάτη παράλογα, αλλά κανείς δεν κάθεται να σκεφτεί ότι, αν φτάνουμε σ’ αυτά τα παράλογα λόγω του τύπου ζωής που ζούμε, είναι επειδή αρνούμαστε -κι ας είναι ασυνείδητα- κάποιες σημαντικές αλήθειες.
Όσο λίγο και να παρατηρήσει κανείς το περιβάλλον του, φαίνεται ξεκάθαρα ότι στις περισσότερες περιπτώσεις ο κόσμος λέει ένα πράγμα και κάνει κάτι άλλο, πολύ διαφορετικό. Μερικές φορές πρόκειται για μια έλλειψη σχέσης μεταξύ των διαφόρων μερών του ίδιου ανθρώπου. Άλλες φορές είναι ο φόβος αυτός που υποχρεώνει κάποιον να εκφράσει ορισμένα λόγια, ενεργώντας όμως σε αντίθετη κατεύθυνση. Όλοι λένε ότι “αγαπούν”, αλλά είναι μάλλον μίσος ή αντιπάθεια αυτό που νιώθουν, αφήνοντας για την καλύτερη περίπτωση την αδιαφορία. Όλοι λένε ότι στενοχωριούνται για τα γεγονότα της ιστορικής στιγμής μας, αλλά στην πραγματικότητα προσπαθούν να περάσουν τις μέρες τους όσο το δυνατόν καλύτερα, ξεχνώντας τα προβλήματα και τα βάσανα των άλλων… ακόμα κι όταν αυτά τα βάσανα θα μπορούσαν να ήταν δικά μας κάποια στιγμή (στο μέλλον). Και έτσι θα συνεχίζαμε με ένα μακρύ κατάλογο παραδειγμάτων.
Ούτε υπάρχει συμφωνία μεταξύ αυτών που λέει κανείς κι αυτών που σκέφτεται, αν σκέφτεται όντως κάποια φορά αυτά που λέει… Είμαστε τόσο συνηθισμένοι να απαντάμε στα κάθε είδους ερεθίσματα της προπαγάνδας, που έχουμε ξεχάσει να σκεφτόμαστε από μόνοι μας. Και όταν πιστεύουμε ότι το κάνουμε, επαναλαμβάνουμε, χωρίς να το θέλουμε, τα “slogans” της μόδας.
Συνεχίζοντας με τα παράλογα που μπόρεσα να δω, άλλα είναι αυτά γίνονται και άλλα αυτά που μπορούν να γίνουν. Γενικά οι άνθρωποι προσπαθούν λίγο ή καθόλου, και αντί να αναπτύξουν στο μέγιστο βαθμό τις δυνατότητές τους, απαιτώντας από τον εαυτό τους όλα όσα μπορούν να δώσουν, συμβιβάζονται με τα άκρως απαραίτητα, ακριβώς για να επιζήσουν και να μην είναι δακτυλοδεικτούμενοι.
Δεν υπάρχει σαφής διαφορά μεταξύ αυτού που πιστεύει κανείς ότι ξέρει και αυτού που αγνοεί. Πάντα εκφέρει γνώμη, επειδή, απ’ ό,τι φαίνεται, είναι απαραίτητο να έχει μια γνώμη για όλα τα πράγματα, είτε τον αφορούν είτε όχι, είτε βρίσκονται μέσα στο δικό του πλαίσιο δράσης είτε όχι. Επομένως, οι γνώμες πνίγουν λόγω της ποικιλίας, της αστάθειας και της μικρής ισχύος τους.
Τα καλά στολισμένα ψέματα γίνονται αποδεκτά χωρίς άλλο. Οι αλήθειες κατάντησαν να είναι απίθανες.
Σήμερα είδα το παράλογο των μεγάλων και άχρηστων μασκών που καλύπτουν όλα τα πράγματα, κάνοντάς τα να χάνουν αυθεντικότητα και φρεσκάδα. Ποιος είναι ο φόβος που μας κυριεύει; Γιατί κρυβόμαστε πίσω από το παράλογο; Γιατί να συνεχίζουμε να υποφέρουμε χωρίς ανάγκη, όταν μέσα σ’ όλους δονεί η ώθηση του να ανακαλύψουμε τον εαυτό μας κάποτε και να κοιτάξουμε ευθεία μπροστά;
Πιστεύω ότι έχει έρθει η στιγμή να λύσουμε το θεώρημά μας. Πρέπει να σκεφτούμε σοβαρά ότι, αν έχουμε φτάσει σε τόσα πολλά παράλογα στη ζωή, σημαίνει ότι έχουμε διαλέξει λάθος δρόμο. Και σήμερα είδα, όπως πάντα σ’ αυτές τις περιπτώσεις, ότι είμαστε έτοιμοι να ξαναπάρουμε το σωστό δρόμο. Ο Θεός ας μας επιτρέψει να στραφούμε προς την Αλήθεια.
Πρέπει να έχετε συνδεθεί για να σχολιάσετε.