Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Σήμερα είδα τον Έρωτα, τον πιο παλιό και ξεχασμένο Θεό. Εκείνος που υπήρξε πρώτη αρχή και υπέρτατο μυστήριο για τους αρχαίους Έλληνες, κείτεται ξεχασμένος, αν όχι προπηλακισμένος, από τους ανθρώπους. Αλλά δεν υπάρχει τίποτα πιο αξιοπερίεργο από τη μοίρα του Έρωτα : ενώ κανείς δεν πιστεύει σ’ αυτόν ούτε τον ακολουθεί πια, κανείς όμως δεν παύει να τον αναφέρει.
Η εικόνα του φαίνεται θλιμμένη, πεσμένη και χωρίς τις λαμπερές ιδιότητες που την κοσμούσαν παλιά. Ανάμεσα στον Έρωτα της γένεσης του σύμπαντος και αυτό που ονομάζεται σήμερα έρωτας δεν έχει μείνει καμία ομοιότητα. Σήμερα ο Έρωτας μεταμφιέζεται με κουρέλια και σέρνει την αθλιότητά του ανά τον κόσμο, επειδή οι άνθρωποι έπαψαν να κάνουν προσφορές σ’ αυτή την Προγονική Θεότητα.
Η γνήσια απόδειξη ότι οι άνθρωποι ξέχασαν τον Έρωτα είναι ότι αυτοί δεν αγαπούν πλέον το Θεό. Αφού χάθηκε η Πίστη -αδελφή του Έρωτα- περιπλανιούνται στη ζωή χωρίς να έχουν ένα σκοπό και χωρίς να αντιλαμβάνονται το ίδιο το νόημα της ύπαρξης. Καθώς δεν αγαπούν το Θεό, οι άνθρωποι έγιναν ξιπασμένοι και ματαιόδοξοι, νομίζοντας ότι αυτοί μπορούσαν να αντικαταστήσουν την Πηγή του Σύμπαντος. Αλλά, η εμπειρία υπήρξε θλιβερή! Οι άνθρωποι έμειναν χωρίς Θεό και χωρίς πίστη στον εαυτό τους…
Γι’ αυτό μπορούμε να δούμε ότι ο άνθρωπος δεν αγαπά ούτε την Ανθρωπότητα. Έχει χάσει την πίστη στο σύνολο και στο άτομο. Δεν υπάρχει τίποτα πιο δύσκολο να κατανοήσει από τη συμβίωση και την αλληλοστήριξη. Αντίθετα, σε σύγκριση με τους σημερινούς ανθρώπους, τα ζώα προσφέρουν καλύτερα παραδείγματα πιστότητας και αγάπης. Στον άνθρωπο έχει μείνει το μίσος, η μνησικακία, ο φθόνος, η κτηνώδης δύναμη και η λαχτάρα για καταστροφή για την καταστροφή καθαυτή. Συνεχίστε την ανάγνωση ΕΔΩ
