«Θα έρθεις βόλτα μαζί μας;» Όχι. «Ναι.»
«Έχεις χρόνο το Σάββατο το βράδυ;» Όχι, θέλω να δω ταινία. «Ναι.»
«Να σου δανειστώ το μπουφάν;» Όχι. «Ναι.»
«Θα ήθελες πίτσα;» Όχι. «Ναι.»
«Μπορείς να με πάρεις με το αυτοκίνητο;» Όχι. «Ναι.»
«Μπορείς να μου φτιάξεις έναν καφέ;» Όχι. «Ναι.»
Μήπως κάθε φορά που θέλεις να πεις όχι, ανησυχείς πως θα φέρεις σε άβολη θέση τον άλλο; Ότι θα τον στενοχωρήσεις; Θα τον απογοητεύσεις; Μήπως νιώθεις ενοχές που του λες όχι; Φοβάσαι ότι δε του αρέσεις πια;
Κάποιες φορές τα πράγματα στα οποία λέμε «ναι», ενώ δεν το εννοούμε, δεν είναι τίποτα σπουδαίο. Τι το κακό έχει να φτιάξεις στον άλλον έναν καφέ; Αλλά μήπως, κάποιες φορές, συναινούμε σε πράγματα που δε θέλουμε με τίποτα να κάνουμε, για να γίνουμε αρεστοί; Πράγματα που θεωρούμε ανήθικα;
Από μικρούς η κοινωνία μας μαθαίνει να παραμερίζουμε την ειλικρίνεια για χάρη της αποδοχής. Αν λες «ναι» στους μεγαλύτερους, γλιτώνεις από την τιμωρία και τους μπελάδες. Αν λες «ναι» στους δασκάλους, παίρνεις καλούς βαθμούς. Αν λες «ναι» σε ό,τι μόδα κυκλοφορεί στους φίλους σου, γίνεσαι αποδεκτός.
Να είσαι το «καλό παιδί». Αυτός που όλους τους έχει ικανοποιημένους.
Σκέψου, όμως, μήπως περάσεις όλη σου τη ζωή μέχρι να καταλάβεις ότι ζούσες τη ζωή ενός άλλου. Τη ζωή αυτών που ήθελες να ικανοποιήσεις, κι όχι τη δική σου.
Αισθάνεσαι πραγματικά, βαθιά ευτυχισμένος; Πραγματικά, βαθιά ελεύθερος; Αυτό είναι το κριτήριο για να καταλάβεις αν ζεις για σένα ή για την εικόνα σου προς τους άλλους. Γι’ αυτό, άκου το ένστικτό σου. Κάνε αυτό που σου λέει η συνείδησή σου. Ξεκίνα με μικρές νίκες. Παρατήρησε τον εαυτό σου, δες τις αδυναμίες σου. Η αυτογνωσία είναι το κλειδί για να ζήσεις αυθεντικά.
Περισσότερα μπορείτε να δείτε εδώ: theguardian.com
