Η παγκόσμια ιστορία είναι γεμάτη από αισθήματα εχθρότητας, εκδίκησης και μίσους. Τα ποτάμια του αίματος που έχυσε ο άνθρωπος στην προσπάθειά του ν’ αρπάξει τα πάντα για τον εαυτό του και να υποτάξει τους άλλους κάτω από το ζυγό του, δεν έχουν ακόμα στερέψει. Αν μελετήσουμε πραγματικά το παρελθόν, θα φανεί ίσως ότι το ανθρώπινο είδος ποτέ δεν διέθετε την παραμικρή συμπόνια. Τόσο απάνθρωπες ήταν οι πράξεις μας.
Θα πρέπει να παίρνουμε μαθήματα από την ιστορία, αλλά όχι να ζούμε στο παρελθόν. Η συγχώνευση της επιστήμης και της θρησκείας θα μας βοηθήσει να βγούμε από τον σκοτεινό λαβύρινθο του παρελθόντος στο φως της ειρήνης, της αρμονίας και της ενότητας. Η πνευματικότητα είναι το κλειδί με το οποίο μπορούμε να ανοίξουμε τις καρδιές μας και να δούμε τον κόσμο με τα μάτια της συμπόνιας.
Ο νους μας όμως, τυφλωμένος από τον εγωισμό, έχει χάσει την ικανότητα της διάκρισης και η αντίληψη που έχουμε για τον κόσμο είναι διαστρεβλωμένη. Αυτός ο εγωισμός δεν δημιουργεί τίποτα άλλο παρά περισσότερο σκοτάδι. Ο θολωμένος μας νους χρησιμοποιεί το ίδιο κλειδί που θα μπορούσε να ανοίξει την καρδιά μας για να την κρατά ερμητικά κλειστή.
Υπάρχει μια ιστορία για τέσσερις άνδρες που πήγαιναν σε μια θρησκευτική γιορτή και έπρεπε να περάσουν τη νύχτα μαζί πάνω σ’ ένα νησάκι. Ήταν μια παγωμένη βραδιά. Κάθε ταξιδιώτης κουβαλούσε στο σακίδιό του λίγα κούτσουρα και σπίρτα και νόμιζε επίσης ότι ήταν ο μόνος που είχε την προνοητικότητα να τα πάρει μαζί του.
Ο ένας από τους ταξιδιώτες σκέφτηκε: «Αν κρίνω από το μενταγιόν που φορά εκείνος ο άνδρας στο λαιμό, μου φαίνεται ότι ανήκει σε άλλη θρησκεία. Αν ανάψω φωτιά θα ζεσταθεί κι εκείνος. Γιατί λοιπόν να χρησιμοποιήσω τα πολύτιμα ξύλα μου για να τον ζεστάνω;» Ο δεύτερος ταξιδιώτης σκέφτηκε: «Εκείνος ο άνδρας απέναντι είναι από τη χώρα που πάντα πολεμούσε εναντίον μας. Δεν υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιήσω τα ξύλα μου για τον κάνω να νιώθει άνετα!» Ο τρίτος ταξιδιώτης κοίταξε έναν από τους άλλους και σκέφτηκε: «Τον ξέρω αυτόν, ανήκει σε μια αίρεση που πάντα δημιουργούσε προβλήματα στη θρησκεία μου. Δεν πρόκειται να σπαταλήσω τα ξύλα μου για το καλό του!» Ο τέταρτος ταξιδιώτης σκεφτόταν: «Το χρώμα εκείνου απέναντι είναι διαφορετικό, δεν το αντέχω. Αποκλείεται να χρησιμοποιήσω τα ξύλα μου για να τον ζεστάνω!»
Στο τέλος, κανείς δεν θέλησε να ζεστάνει τους άλλους και μέχρι το πρωί όλοι πέθαναν από το κρύο.
Παρομοίως, κι εμείς τρέφουμε αισθήματα μίσους έναντι των άλλων ανθρώπων, στο όνομα της θρησκείας, της εθνικότητας, του χρώματος και της κοινωνικής τάξης, αρνούμενοι να δείξουμε συμπόνια απέναντι στους συνανθρώπους μας. Στο όνομα της ειρήνης οργανώνουμε διάφορες διασκέψεις και συνέδρια.
Πόσες αλλαγές όμως μπορούμε πραγματικά να ελπίζουμε ότι θα φέρουμε στον κόσμο αν απλά καθόμαστε γύρω από ένα τραπέζι και συζητάμε; Όταν τελειώσουμε τις ομιλίες και χαιρετηθούμε με χειραψίες, αυτό που θα νιώθουμε στην καρδιά μας θα είναι ένα πραγματικό αίσθημα ζεστασιάς και συμπόνιας; Αν όχι, τότε δεν έγινε κανένας πραγματικός διάλογος.
Πραγματικός διάλογος γίνεται όταν υπάρχουν συναισθήματα εγκάρδιας ενότητας και όταν τα τείχη της εχθρότητας, των προκαταλήψεων και της δίψας για εκδίκησης, έχουν γκρεμιστεί. Παρόλο που το ζήτημα της προστασίας του περιβάλλοντος είναι πολύ σημαντικό, εμείς οι άνθρωποι συνεχίζουμε να αγνοούμε τα μαθήματα που η Φύση προσπαθεί να μας διδάξει.
Απλά παρατηρήστε τη Φύση το χειμώνα. Τα δέντρα ρίχνουν τα παλιά τους φύλλα και δεν παράγουν καρπούς. Ακόμα και τα πουλιά σπάνια κουρνιάζουν στα κλαδιά τους. Όταν όμως φθάνει η άνοιξη, η Φύση μεταμορφώνεται. Νέα φύλλα βλασταίνουν στα δέντρα, τα οποία γρήγορα ανθίζουν και δίνουν καρπούς. Τα πουλιά φτερουγίζουν χαρούμενα και τα τιτιβίσματά τους ακούγονται παντού. Το περιβάλλον είναι γεμάτο ευωδιές και πλημμυρίζει από ζωντάνια. Τα ίδια δέντρα που λίγους μήνες πριν φαίνονταν νεκρά, τώρα σφύζουν από ζωή και ομορφιά.
Παρατηρώντας αυτό το παράδειγμα της Φύσης, οι χώρες και η οι ηγέτες τους θα πρέπει να εγκαταλείψουν τις παλιές ιδέες τους σχετικά με τον πόλεμο. Ήρθε ο καιρός να βάλουμε ένα τέλος στη σκληρότητα και την ασπλαχνία που δείχνει ο άνθρωπος στο όνομα του πολέμου. Ο πόλεμος είναι το προϊόν ενός ανθρώπινου νου που δεν έχει ακόμα εκπολιτιστεί. Οι τρόποι σκέψης που τον προκαλούν πρέπει να πέσουν, όπως τα ξερά φύλλα των δέντρων και να αντικατασταθούν από τα νέα φύλλα, τα άνθη και τους καρπούς της συμπόνιας και της ομορφιάς.
Σταδιακά, μπορούμε να καταστρέψουμε τον εσωτερικό δαίμονα, τη «δίψα για πόλεμο», η οποία είναι κατάρα για την ανθρωπότητα και τη Φύση. Τότε θα ξεκινήσει μια νέα εποχή ειρήνης και ευτυχίας. Η συμπόνια είναι το θεμέλιο της ειρήνης. Η συμπόνια κατοικεί μέσα σε όλους. Είναι όμως δύσκολο να την βιώνουμε και να την εκφράζουμε σε όλες τις πράξεις μας. Πρέπει να στραφούμε στον εσωτερικό μας κόσμο και να ψάξουμε βαθιά μέσα στον εαυτό μας. «Δονείται ακόμα από ζωή η καρδιά μου; Μπορώ να βιώνω την πηγή της αγάπης και της συμπόνιας μέσα μου; Λιώνει η καρδιά μου όταν αντικρίζει τον πόνο και τη θλίψη των άλλων;
Κλαίει μαζί με εκείνους που υποφέρουν; Προσπάθησα πραγματικά να σκουπίσω τα δάκρυα κάποιου άλλου ανθρώπου για να τον παρηγορήσω; Πρόσφερα σε κάποιον τουλάχιστον ένα γεύμα ή μια αλλαξιά ρούχα;» Μ’ αυτόν τον τρόπο μπορούμε να κάνουμε μια ειλικρινή ενδοσκόπηση και τότε το φως της συμπόνιας θα λάμψει αυθόρμητα μέσα στο νου μας. Αν θέλουμε να φέρουμε ειρήνη στον εξωτερικό κόσμο, θα πρέπει πρώτα να γίνει ειρηνικός ο εσωτερικός μας κόσμος. Η ειρήνη δεν είναι μια διανοητική απόφαση. Είναι μια εμπειρία.
Της Άμμα (Sri Mata Amritanandamayi Devi) Πηγή: Συμπόνια, ο μόνος δρόμος για την Ειρήνη
