Το Πορτραίτο του Θεραπευτή (INFP)
Οι Θεραπευτές είναι ιδανικοί στην σκέψη και στον λόγο, συνεργατικοί στον αγώνα τους για τους σκοπούς τους, και πληροφοριακοί και εσωστρεφείς στις διαπροσωπικές τους σχέσεις. Οι Θεραπευτές παρουσιάζονται φαινομενικά ήρεμοι, και με αισθητά ευχάριστο πρόσωπο προς τον κόσμο, κι αν και σε όλες τις εμφανίσεις αυτοί θα μπορούσαν να είναι σιωπηλοί, κι ακόμα ντροπαλοί, είναι οτιδήποτε εκτός από σιωπηλοί, έχοντας μία ικανότητα για να φροντίζουν πράγμα που δεν βρίσκεται πάντα στους άλλους τύπους. Ενδιαφέρονται βαθιά – πράγματι, παθιασμένα, – σχετικά με λίγους εξαιρετικούς ανθρώπους ή μία ξεχωριστή περίπτωση, και ο διακαής πόθος τους είναι να φέρουν ειρήνη και ακεραιότητα στους αγαπημένους τους και στον κόσμο.
Οι Θεραπευτές έχουν μία βαθιά αίσθηση του ιδεαλισμού προερχόμενη από μία ισχυρή προσωπική ηθική, και φαντάζονται τον κόσμο ως ηθικό κι έντιμο. Πράγματι, για να καταλάβουμε τους INFP, πρέπει να κατανοήσουμε τον ιδεαλισμό τους ως σχεδόν απεριόριστο και ανιδιοτελή, εμπνέοντας τους να κάνουν ασυνήθιστες θυσίες για κάποιον ή για κάτι στο οποίο πιστεύουν. Ο INFP είναι ο Πρίγκιπας ή η Πριγκίπισσα ενός παραμυθιού, ο Μαχητής του Βασιλιά ή ο Υπερασπιστής της Πίστης, όπως ο Σερ Γκάλαχαντ ή η Ζαν ντ’ Αρκ. Οι Θεραπευτές βρίσκονται μόνο στο 1% του παγκόσμιου πληθυσμού, αν κατά καιρούς, ο ιδεαλισμός τους, τους κάνει ακόμη περισσότερο απομονωμένους από την υπόλοιπη ανθρωπότητα.
Οι Θεραπευτές αναζητούν ενότητα στις ζωές τους, ενότητα μεταξύ του σώματος και του μυαλού, συναισθημάτων και διάνοιας, ίσως διότι πιθανότατα να έχουν μία αίσθηση εσωτερικής διαίρεσης να διατρέχει τις ζωές τους, η οποία προέρχεται συχνά από την δυστυχισμένη παιδική τους ηλικία. Οι Θεραπευτές ζουν μία, πλούσια σε φαντασία, παιδική ηλικία, η οποία, δυστυχώς, αποθαρρύνεται ή ακόμη και τιμωρείται από πολλούς γονείς. Σε μία οικογένεια με πρακτικό νου, που οι γονείς τους, απαιτούν από αυτούς να είναι πιο κοινωνικοί κι επιδέξιοι με πιο χειροπιαστούς τρόπους, και επίσης, όταν οι γονείς δίνουν σημασία στα αμφιθαλή αδέλφια τα οποία εκπληρώνουν τις προσδοκίες τους, οι ΙNFP φτάνουν να δουν τον εαυτό τους σαν τα ασχημόπαπα. Άλλοι τύποι συνήθως αψηφούν τις γονικές προσδοκίες που δεν τους ταιριάζουν, αλλά όχι οι INFP.
Ευχόμενοι να ευχαριστήσουν τους γονείς τους και τα αμφιθαλή αδέλφια τους, αλλά μη γνωρίζοντας τελείως πώς να το κάνουν αυτό, προσπαθούν να κρύψουν τις διαφορές τους, πιστεύοντας ότι είναι ανίκανοι στο να γίνουν αρεστοί, τόσο διαφορετικοί από τα περισσότερο συνετά αδέρφια τους. Αναρωτιούνται, μερικοί από αυτούς για το υπόλοιπο της ζωής τους, αν είναι εντάξει. Αυτοί είναι τελείως εντάξει, μόνο διαφορετικοί από την υπόλοιπη οικογένειά τους – κύκνοι ανατρεφόμενοι σε μία οικογένεια παπιών. Ακόμη κι αυτό, να το καταλάβουν και πραγματικά να το πιστέψουν δεν είναι εύκολο γι’ αυτούς.
Βαθιά αφοσιωμένοι στο θετικό και στο καλό, ακόμη διδασκόμενοι να πιστέψουν ότι υπάρχει κακό μέσα τους, οι INFP μπορούν να φτάσουν να αναπτύξουν μία ιδιαίτερη γοητεία με το πρόβλημα του καλού και τους κακού, το ιερό και το βέβηλο, συνεχώς κοιτάζοντας για την προστυχιά που παραφυλάει μέσα τους. Τότε, όταν οι INFP πιστέψουν ότι έχουν παραδοθεί σε έναν ακάθαρτο πειρασμό, μπορεί να κάνουν πράξεις αυτοθυσίας για εξιλέωση. Άλλοι, όμως, σπάνια ανακαλύπτουν αυτήν την εσωτερική ταραχή, γιατί ο αγώνας μεταξύ του καλού και του κακού βρίσκεται μέσα στους INFP, οι οποίοι δεν αισθάνονται υποχρεωμένοι να κάνουν το θέμα τους δημόσιο.
