Τι συμβαίνει μετά τον θάνατο;
Εάν μια ψυχή δεν μπορεί να καταστραφεί, τότε πρέπει να υπάρχει κάπου.
Γράφει η Pene Hodge
Πού πάμε όταν πεθαίνουμε;
Ως νοσοκόμα στα επείγοντα, έχω δει πολλά πράγματα.
Είχα το προνόμιο να είμαι και στις δύο πλευρές του κρεβατιού, ας το πω έτσι.
Έχω δει τα καλύτερα της ανθρωπότητας και έχω δει και τα πολύ χειρότερα.
Έχω δει ανθρώπους να πεθαίνουν και έχω δει ανθρώπους να γεννιούνται.
Μερικές από αυτές τις αλληλεπιδράσεις έχουν θέσει υπό αμφισβήτηση την ύπαρξη ενός Θεού.
Πιστεύω απόλυτα ότι υπάρχει Θεός!
Εξαιτίας αυτής της πεποίθησης, περνάω μέρος του χρόνου μου ασχολούμενη με ασθενείς και συναδέλφους συζητώντας το θέμα της μετά θάνατον ζωής.
Έχω περάσει πολλά χρόνια παρατηρώντας την ανθρώπινη φύση. Με τον καιρό έχω πάρει συνεντεύξεις από πολλούς από τους γιατρούς και τις νοσοκόμες με τους οποίους συνεργάζομαι σχετικά με τις σκέψεις τους για τον Θεό, τη ζωή, τον θάνατο και το υπερπέραν.
Πολλά χρόνια πριν, όταν ήμουν αρκετά νέα, αρρώστησα πολύ. Κατά τη διάρκεια αυτού του χρόνου είχα, αυτό που πιστεύω ότι ήταν πνευματικές συναντήσεις με το Θείο. Αν και πάντα πίστευα στον Θεό, ο Θεός ήρθε σε μένα κατά τη διάρκεια της περιόδου του κινδύνου μου και με άφησε να γνωρίσω χωρίς καμία αμφιβολία ότι υπήρχε.
Από τότε, ενώ φροντίζω τους ασθενείς, μερικές φορές αισθάνομαι «να καθοδηγούμαι» να ξεκινήσω μια συζήτηση σχετικά με τις πεποιθήσεις τους και να προσευχηθώ μαζί τους ή για αυτούς.
Μια μέρα δούλευα με έναν μεγαλύτερο γιατρό που είχε εξαιρετικό τρόπο να συμπεριφέρεται στους αρρώστους. Μου άρεσε πολύ να δουλεύω μαζί του. Είναι ένας από εκείνους τους γιατρούς που κάνουν πάντα ελέγχους στους ασθενείς του κατά διαστήματα κατά τη διάρκεια της παραμονής τους.
Αυτή είναι η ιστορία του.
Σύμφωνα με τον ίδιο, μια μέρα, ενώ εργαζόταν στα Επείγοντα, είχε μια γυναίκα ασθενή περίπου 65 ετών. Παραπονιόταν για κάποιον πόνο στην κοιλιά. Σημείωσε ότι ήταν αρκετά υγιής για την ηλικία της χωρίς άλλα προϋπάρχοντα προβλήματα υγείας.
Κανόνισε τις συνήθεις αιματολογικές εξετάσεις, ακτινογραφίες, η παρακολούθηση της καρδιάς ήταν συνεχής και αποφάσισε να τη νοσηλεύσει. Στεκόταν στο κρεβάτι της ασθενούς και της μιλούσε, ενώ όλα τα ζωτικά σημεία ήταν φυσιολογικά.
Ξαφνικά αυτή κοίταξε προς την κατεύθυνση της πόρτας με ένα σαστισμένο βλέμμα στο πρόσωπό της και ρώτησε, «έρχονται για μένα ή έρχονται για σένα;».
Ο γιατρός είπε ότι δεν είχε χρόνο να απαντήσει στις ερωτήσεις της ασθενούς, ενώ την επόμενη στιγμή η έκφρασή της έδειξε έναν απόλυτο τρόμο καθώς αναφώνησε: “όχι, δεν έρχονται για σένα, έρχονται για μένα!“
Την επόμενη στιγμή, η ασθενής υπέστη καρδιακή ανακοπή και, παρόλο που έγιναν όλες οι προσπάθειες για να αναζωογόνηση, δεν ανέκτησε ποτέ τις αισθήσεις της και στη συνέχεια πέθανε σύντομα.
Ο γιατρός είπε ότι δεν θα ξεχάσει ποτέ το βλέμμα του τρόμου στο πρόσωπο αυτής της γυναίκας και «ό,τι» της συνέβαινε κι όπου κι αν πήγαινε, ήξερε ότι ποτέ δεν ήθελε να πάει εκεί. Αυτήν τη στιγμή, είπε, την κράτησε μαζί του όλα αυτά τα χρόνια για να του υπενθυμίζει να προσπαθεί πάντα να είναι καλύτερος άνθρωπος.
Πολλοί πιστεύουν ότι σε αυτή τη ζωή υπάρχουν περισσότερα από όσα φαίνονται στο μάτι.
Είμαι ένα από αυτά τα άτομα. Σύμφωνα με τους νόμους της φυσικής, η ενέργεια δεν μπορεί ούτε να δημιουργηθεί ούτε να καταστραφεί.
Επομένως, όταν πεθαίνουμε, τι συμβαίνει με αυτήν την άυλη δύναμη που ζωτικοποιεί τα φυσικά μας σώματα; Αν δεν μπορεί να καταστραφεί… πρέπει να υπάρχει κάπως, κάπου.
Ποιες είναι οι σκέψεις σας για την εμπειρία αυτού του γιατρού;
Πού πιστεύετε ότι πήγε η ασθενής;
