Μια φορά κι έναν καιρό ήταν μια μηλιά… και αγαπούσε ένα αγοράκι. Κάθε μέρα το αγοράκι πήγαινε και μάζευε τα φύλλα της και τα έπλεκε στεφάνι κι έπαιζε το βασιλιά του δάσους.
Σκαρφάλωνε στον κορμό της, έκανε κούνια στα κλαδιά της κι έτρωγε μήλα.
Έπαιζαν και κρυφτό. Και όταν το αγόρι κουραζόταν, αποκοιμιόταν στον ίσκιο της. Το αγόρι αγαπούσε τη μηλιά… πάρα πολύ κι η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα πέρασαν τα χρόνια και το αγόρι μεγάλωσε. Και πολλές φορές η μηλιά έμενε μονάχη.
Τότε, μια μέρα το αγόρι πήγε στη μηλιά και η μηλιά είπε: «Έλα, αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου, να φας μήλα και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Είμαι μεγάλος πια για να σκαρφαλώνω και να παίζω» είπε το αγόρι. «Θέλω να αγοράσω πράγματα και να καλοπεράσω. Θέλω λεφτά. Μπορείς να μου δώσεις λεφτά;».
«Λυπάμαι» είπε η μηλιά «μα δεν έχω λεφτά. Έχω μονάχα φύλλα και μήλα. Πάρε τα μήλα μου, αγόρι, και πούλησέ τα στην πόλη. Έτσι θα έχεις λεφτά και θα ‘σαι ευτυχισμένο».
Και τότε το αγόρι σκαρφάλωσε στη μηλιά, μάζεψε τα μήλα της και τα πήρε μαζί του. Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί… και η μηλιά ήταν λυπημένη.
Ώσπου μια μέρα το αγόρι ξαναγύρισε κι η μηλιά τρεμούλιασε απ’ τη χαρά και είπε: «Έλα, αγόρι, έλα να σκαρφαλώσεις στον κορμό μου και να κάνεις κούνια στα κλαδιά μου και να ‘σαι ευτυχισμένο».
«Δεν έχω πια χρόνο να σκαρφαλώνω» είπε το αγόρι. «Θέλω ένα σπίτι που να δίνει ζεστασιά. Θέλω γυναίκα και παιδιά και γι’ αυτό χρειάζομαι ένα σπίτι. Μπορείς να μου δώσεις ένα σπίτι;».
«Εγώ δεν έχω σπίτι» είπε η μηλιά. «Σπίτι μου είναι το δάσος, μα μπορείς να κόψεις τα κλαδιά μου και να χτίσεις ένα. Τότε θα ‘σαι ευτυχισμένο». Κι έτσι το αγόρι έκοψε τα κλαδιά της και τα πήρε μαζί του για να χτίσει το σπίτι του.
Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη. Μα το αγόρι έκανε πολύ καιρό να ξαναφανεί. Και όταν γύρισε η μηλιά ήταν τόσο ευτυχισμένη που ούτε να μιλήσει καλά-καλά δεν μπορούσε.
«Έλα, αγόρι» ψιθύρισε «έλα να παίξεις».
«Είμαι πια πολύ γέρος και πολύ λυπημένος για να παίζω» είπε το αγόρι. «Θέλω μια βάρκα να με πάρει μακριά. Μπορείς να μου δώσεις μια βάρκα;».
«Κόψε τον κορμό μου και φτιάξε μια βάρκα» είπε η μηλιά. «Έτσι θα μπορέσεις να φύγεις μακριά… και να ‘σαι ευτυχισμένο».
Κι τότε το αγόρι έκοψε τον κορμό της κι έφτιαξε μια βάρκα και έφυγε μακριά. Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη…. αλλά όχι πραγματικά. Και ύστερα από πολύ καιρό το αγόρι ξαναγύρισε.
«Λυπάμαι, αγόρι» είπε η μηλιά «μα δεν μου απόμεινε τίποτα πια για να σου δώσω… δεν έχω μήλα».
«Τα δόντια μου είναι πολύ αδύναμα για μήλα» είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κλαδιά» είπε το δέντρο. «Δεν μπορείς να κάνεις κούνια…»
«Είμαι πολύ γέρος πια για να κάνω κούνια» είπε το αγόρι.
«Δεν έχω κορμό» είπε η μηλιά. «Δεν μπορείς να σκαρφαλώσεις…»
«Είμαι πολύ κουρασμένος πια για να σκαρφαλώνω» είπε το αγόρι.
«Λυπάμαι» αναστέναξε η μηλιά. «Μακάρι να μπορούσα να σου δώσω κάτι… μα δεν μου απόμεινε τίποτα πια. Δεν είμαι παρά ένα γέρικο κούτσουρο. Λυπάμαι…»
«Δεν χρειάζομαι και πολλά τώρα πια» είπε το αγόρι «μονάχα ένα ήσυχο μέρος για να καθίσω και να αναπαυτώ. Είμαι πολύ κουρασμένος».
«Τότε» είπε η μηλιά, κι ίσιωσε τον κορμό της, «τότε, ένα γέρικο κούτσουρο είναι ό,τι πρέπει να καθίσεις και να αναπαυτείς. Έλα, αγόρι, κάθισε. Κάθισε και ξεκουράσου».
Και το αγόρι κάθισε και ξεκουράστηκε. Και η μηλιά ήταν ευτυχισμένη.
Από το βιβλίο ‘’Το δέντρο που έδινε’’ του Σελ Σιλβερστάιν που εκδόθηκε το 1964.
Δείτε επίσης:
Πώς να δεχθείς τον εαυτό σου: Μια διδακτική ιστορία για τη ζήλια
Η δασκάλα και οι πατάτες… Μια διδακτική ιστορία για το μίσος
Δύο κάστρα, δυο κτίστες και το χαμόγελο στη ζωή
Ο Ψαράς και ο Επιχειρηματίας: Μια διδακτική ιστορία για το τι έχει νόημα στη ζωή
Αν είσαι καθαρός μέσα σου (Βουδιστική ιστορία)
