Αν παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε στο ρεύμα της Εξέλιξης, οφείλουμε να λάβουμε υπόψη ότι όλες οι περιστάσεις στις οποίες βρισκόμαστε είναι δίκαιες για μας.
Έλενα Π. Μπλαβάτσκυ
Να βαδίζουμε ή να μας σέρνουν
Ένα πράγμα είναι να αφήνουμε να μας σέρνουν και άλλο είναι να βαδίζουμε με τα δικά μας μέσα. Το τελευταίο, σύμφωνα με τα λόγια της φράσης της προμετωπίδας, είναι να παραδεχτούμε ότι βρισκόμαστε στο ρεύμα της εξέλιξης. Είναι να αντιληφθούμε ότι η ζωή δεν μπορεί να είναι ένα επαναλαμβανόμενο και άχρηστο σύνολο περιστάσεων, η πλειοψηφία των οποίων μας προκαλεί περισσότερο πόνο παρά ηδονή. Αντίθετα, κάθε συμβάν, όσο μικρό κι αν φαίνεται, αποκτά μια ειδική σημασία και μας μεταβιβάζει μια σωστή διδασκαλία: αυτήν που χρειαζόμαστε στην παρούσα στιγμή της ύπαρξής μας.
Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου;
Ο καθένας πρέπει να μπορεί να απαντήσει στον εαυτό του τι ψάχνει στη ζωή του. Είναι αδύνατο να προχωρήσουμε, αν δεν ξέρουμε πού θέλουμε να φτάσουμε.
Τι θέλω να κάνω στη ζωή μου; Αυτή είναι μια ουσιαστική ερώτηση. Και αν δεν έχουμε μια ξεκάθαρη ιδέα σχετικά, τι νίκες θέλουμε να πετύχουμε;
Αφού έχουμε καθορίσει το σημείο αφετηρίας, μας μένει κάτι εξίσου σημαντικό: να χαράξουμε την πορεία. Δεν φτάνει να κοιτάζουμε τον ουρανό, χρειάζεται να φτιάξουμε μια σκάλα που θα μας οδηγήσει εκεί.
Εδώ παίζουν ρόλο οι μικροί-μεγάλοι στόχοι, οι καθημερινές νίκες, που αθροισμένες και υψωμένες σε δύναμη θα μας επιτρέψουν να φτάσουμε τον ποθούμενο στόχο.
Γιατί έχουμε γεννηθεί σ’ αυτόν τον κόσμο, αυτήν τη στιγμή;
Γιατί γεννηθήκαμε σ’ αυτόν τον κόσμο αυτήν τη στιγμή και όχι άλλη; Γιατί είναι το δίκαιο, είτε από προσωπική ανάγκη εμπειριών είτε από ανάγκη να βοηθήσουμε τους άλλους με βάση την εμπειρία που μπορεί να συσσωρεύσαμε σε άλλες εποχές. Είναι πιθανό να έχουμε ζήσει πολλές φορές σε ποικίλες περιστάσεις, μερικές καλές, άλλες όχι και τόσο, αλλά κάθε φορά υπάρχει κάτι να μάθουμε και να κάνουμε.
Εμείς έχουμε γεννηθεί την πιο κατάλληλη στιγμή: εδώ και τώρα, όπου και όποτε μας αντιστοιχεί ακριβώς, για να δράσουμε. Είμαστε εκεί, όπου μας έχει οδηγήσει η ίδια μας η αθάνατη ψυχή.
Το μυστικό των μικρών πραγμάτων
Μπορείς να φανταστείς έναν καλό ρήτορα που «τρώει» τις περισσότερες λέξεις και επιχειρήματα, επειδή βιάζεται να φτάσει στην τελική έκθεση της ιδέας του; Μήπως δεν είναι καλύτερος αυτός που ξέρει να μιλά αργά και καθαρά, οδηγώντας μας χέρι-χέρι από τη μια ιδέα στην άλλη, μέχρι να καταλήξουμε στο τελικό συμπέρασμα; Θα λέγαμε ότι τα λόγια που αποτελούν έναν ρητορικό λόγο είναι βαρετά και μηχανικά;
Πρόσεξε τα μικρά πράγματα. Αυτά έχουν τη δική τους γλώσσα, τη δική τους έκφραση. Σε κάθε μικρό πράγμα υπάρχει μια μεγάλη λανθάνουσα ελπίδα. Να είσαι προσεκτικός με τις λεπτομέρειες. Μην τις περιφρονείς, όσο ασήμαντες κι αν σου φαίνονται, ακόμα κι αν περνάνε απαρατήρητες από τους άλλους. Να τις σέβεσαι και να σέβεσαι τον εαυτό σου. Να σέβεσαι αυτά που εσύ βλέπεις και ξέρεις ότι πρέπει να κάνεις. Να σέβεσαι τα μικρά πράγματα που είναι κρυμμένα στις γωνίες του χρόνου ή του χώρου, γιατί αυτά είναι το αόρατο στήριγμα των μεγάλων πραγμάτων.
Τα δώρα της ζωής
Όλοι ζητάμε πράγματα από τη ζωή. Ο καθένας με τον τρόπο του θέλει να αποκτήσει κάτι ξεχωριστό. Αλλά στην αθώα άγνοιά μας θεωρούμε ότι η ζωή μας χρωστά αυτό το δώρο, ότι μόνο και μόνο επειδή υπάρχουμε, έχουμε και το δικαίωμα να λαμβάνουμε.
Υποθέτοντας ότι η ζωή θα μας έκανε δώρα, θα είχαμε τις ακόλουθες συνέπειες:
Ένα δώρο δεν μας κοστίζει τίποτα. Γι’ αυτό ακριβώς, αυτό που τελικά θα κάναμε, θα ήταν να ζητάμε όλο και περισσότερα. Τα πράγματα που δεν κοστίζουν τίποτα δεν εκτιμώνται. Δηλαδή έχουν μια αξία, αλλά δεν την γνωρίζουμε, ούτε μας ενδιαφέρει. Τα πράγματα που μας χαρίζονται αυξάνουν την ψεύτικη έννοια της ιδιοκτησίας εκείνων που είναι «δικά μας». Αυξάνουν επίσης τη ματαιοδοξία, γιατί νομίζουμε ότι αξίζουμε αυτά και πολλά περισσότερα.
Τα χαρισμένα πράγματα δεν προϋποθέτουν καμία προσπάθεια, εκτός -και στην καλύτερη περίπτωση- από το να ευχαριστήσουμε αυτόν που μας τα χαρίζει. Τα χαρισμένα πράγματα μειώνουν το νόημα της γενναιοδωρίας. Όποιος συνηθίζει να δέχεται δώρα, γίνεται φειδωλός στο να προσφέρει.
Η ζωή και ο θάνατος
Η ζωή δεν είναι ένα ωμό αστείο κάποιου θεού, προσωπικού ή απρόσωπου, αποφασισμένου να διασκεδάσει με τον ανθρώπινο πόνο. Η ζωή είναι ένα ρεύμα ενέργειας που μας επιτρέπει, μας έχει επιτρέψει και θα συνεχίζει να μας επιτρέπει να εκφραστούμε με χίλιους διαφορετικούς τρόπους, για να συμπληρώσουμε τις εμπειρίες μας. Γι’ αυτό ακριβώς, δεν είναι αστείο το να φτάσουμε στον εκδηλωμένο κόσμο ούτε είναι αστείο να τον αφήσουμε, για να πάμε σε άλλα επίπεδα ύπαρξης.
Μπορεί ο θάνατος να μας κάνει να τρέμουμε λίγο μέσα μας και έξω μας. Αλλά όταν θα είμαστε μπροστά του, θα δούμε ότι η ζωή συνεχίζεται. Μόνο που δεν μπορούμε να ζητήσουμε από το θάνατο αυτά που δεν είχαμε στη ζωή. Ας δυναμώσουμε λοιπόν τις ιδέες μας, τα βιώματά μας, τα βαθιά συναισθήματα, τη βούληση και την ικανότητά μας να αναγνωρίζουμε και να θυμόμαστε, την επιθυμία μας να συνεχίζουμε μπροστά, να αντιμετωπίζουμε οποιαδήποτε δυσκολία με ήρεμο πνεύμα.
Τότε θα ξέρουμε πώς να βοηθάμε αυτούς που πεθαίνουν και θα ξέρουμε πώς να ξεκινήσουμε το δικό μας ταξίδι με ανδρεία.
Η ζωή είναι σαν ένα ποτάμι
Θα έπρεπε να μάθουμε επίσης από τη ζωή, η οποία τρέχει συνέχεια προς τη μοίρα της. Αν και δεν γνωρίζουμε -ούτε μπορούμε να κατανοήσουμε- το απόλυτο νόημα όλων όσων συμβαίνουν, η ζωή ακολουθεί μια πορεία και έναν ρυθμό. Είναι σαν ένας ποταμός που δεν σταματά ποτέ.
Η ζωή και οι καρποί της: στέρεες ιδέες
Στ’ αλήθεια, η ζωή είναι απαράλλακτη με άσκηση προπόνησης και βελτίωσης. Επίσης, είναι αλήθεια ότι από αυτή την προπόνηση πρέπει να βγουν συγκεκριμένα αποτελέσματα: κάποιες στέρεες ιδέες που να χρησιμεύσουν ως βάση στη δική μας ύπαρξη, για να συνεχίζουμε να κτίζουμε πάνω σε αυτές. Όταν αυτές οι στέρεες ιδέες μετατρέπονται σε αξίες που διευθύνουν τα συναισθήματα και τη συμπεριφορά μας, τότε γίνεται αντιληπτή η εσωτερική σιγουριά του ανθρώπου, ο οποίος περπατά με τα δικά του πόδια και ας δοκιμάζει νέα μονοπάτια.
Το κακό είναι να μην έχουμε καμία κατευθυντήρια ιδέα, τίποτα που πραγματικά να μας ανήκει. Σε αυτή την περίπτωση, ο άνθρωπος μένει έρμαιο των ανέμων της γνώμης των άλλων. Στην προσπάθειά του να γίνει αρεστός, να έχει την επιδοκιμασία του περιβάλλοντος, σήμερα κάνει το ένα και αύριο θα κάνει το άλλο, σήμερα ασπάζεται τη μια ιδέα και αύριο την αντίθετη, σήμερα διακηρύττει ένα συναίσθημα και αύριο το αντίθετο.
ΠΗΓΗ:
Φιλοσοφία για τη Ζωή, Delia Steinberg Guzmán, β΄ έκδοση, Ιούλιος 2011. Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
