Είναι ο άνθρωπος έρμαιο του πεπρωμένου του ή μπορεί να καθορίσει ο ίδιος τη μοίρα του; Ή μπορεί η αλήθεια να βρίσκεται κάπου στο ενδιάμεσο;
Στην πλευρά της άποψης που υποστηρίζει ότι «είναι γραμμένο» έχουμε το Slumdog Millionaire, όπου παρακολουθούμε την ιστορία ενός νεαρού ταπεινής καταγωγής, που καταφέρνει να κερδίσει σε ένα παιχνίδι γνώσεων. Το γεγονός ότι μεγάλωσε στους δρόμους και είχε ελάχιστη εκπαίδευση, οδηγεί τις αρχές να πιστέψουν ότι με κάποιο τρόπο έκλεψε. Αυτός τους διηγείται την ιστορία του και πώς διάφορα γεγονότα που σημάδεψαν τη ζωή του, του επέτρεψαν να γνωρίζει τις απαντήσεις.
Από την άλλη, έχουμε τη σειρά επιστημονικής φαντασίας The Terminator. Σε ένα κοντινό μέλλον, η ανθρωπότητα προσπαθεί να επιβιώσει σε έναν κόσμο όπου κυριαρχούν οι μηχανές. Λίγο πριν την τελική του ήττα, το υπολογιστικό σύστημα Skynet στέλνει έναν εξολοθρευτή πίσω στον χρόνο για να αποτρέψει τη γέννηση του ηγέτη της αντίστασης. Στο κατόπι του, ακολουθεί ένας μαχητής της αντίστασης προσπαθώντας να τον σταματήσει. Ένα επαναλαμβανόμενο μήνυμα των ταινιών είναι ότι «η μόνη μοίρα είναι αυτή που εμείς φτιάχνουμε».
Ακόμα και στο «μέσο στρατόπεδο» βέβαια, δεν ταυτίζονται όλες οι απόψεις.
Στο The Adjustment Bureau, μέσα από μια ρομαντική ιστορία, βλέπουμε να εκτυλίσσεται ένας κυριολεκτικός αγώνας μεταξύ πεπρωμένου και ελευθερίας. Ένας νεαρός πολιτικός γνωρίζει τον έρωτα στο πρόσωπο μιας νεαρής χορεύτριας. Λίγο μετά τον απαγάγουν κάποια μυστηριώδη όντα, γνωστά ως «ρυθμιστές». Του αποκαλύπτουν ότι η πορεία της ζωής του κάθε ανθρώπου είναι προκαθορισμένη βάσει ενός σχεδίου, που αυτοί φροντίζουν να εφαρμοστεί. Επίσης του λένε ότι θα πρέπει να ξεχάσει την κοπέλα, καθώς η γνωριμία του με αυτήν δεν προβλεπόταν στο σχέδιο. Αυτός, φυσικά, δεν θα συμμορφωθεί, και στο ανθρωποκυνηγητό που θα ακολουθήσει θα τεθούν διάφορα μεταφυσικά ερωτήματα.
Μία πιο ήρεμη (ή «Γιν» αν θέλετε) εκδοχή βρίσκουμε στο Midnight in Paris, με έναν συγγραφέα ο οποίος αισθάνεται απογοητευμένος με τη ζωή του. Αν και επιτυχημένος σεναριογράφος, όνειρό του είναι να γράφει μυθιστορήματα, κάτι που η αρραβωνιαστικιά του και η ανυπόφορη οικογένειά της θεωρούν μια ρομαντική ονειροπόληση. Αισθάνεται όλο και περισσότερο ότι δεν ταιριάζει με το περιβάλλον του. Ένα βράδυ, με μαγικό τρόπο, μεταφέρεται στο Παρίσι του 1920, μια εποχή την οποία θαυμάζει και, λίγο ως πολύ, έχει εξιδανικεύσει.
Μέσα από μια σειρά συναντήσεων με αγαπημένους του καλλιτέχνες, συνεχή πήγαινε-έλα ανάμεσα στο σήμερα και στο τότε και λοιπές κωμικοτραγικές καταστάσεις, απομυθοποιεί σταδιακά τη νοσταλγική εικόνα που είχε για το παρελθόν, καταλήγοντας στο συμπέρασμα ότι παρά την τάση που έχουμε να θεωρούμε ότι «παλιά τα πράγματα ήταν καλύτερα», η κάθε εποχή έχει τα θετικά και τα αρνητικά της και ότι είναι καλύτερα να ζεις στο παρόν που σου έχει «τύχει» να ζεις, βρίσκοντας ή χτίζοντας σιγά-σιγά εκείνα που αξίζουν.
