Όταν μιλώ για τη φύση του ανθρώπου, εννοώ να εγκαταλείψετε την ιδέα ότι είστε εξαιρετικοί, η οποία σας κρατάει μέτριους. Το να είστε συνηθισμένοι είναι το πιο εξαιρετικό πράγμα στον κόσμο. Απλώς προσέξτε. Πονάει πάρα πολύ, είναι οδυνηρό να δεχτείτε ότι δεν είστε εξαιρετικοί. Δείτε λοιπόν τι συμβαίνει όταν αποδέχεστε την ιδέα ότι είστε συνηθισμένοι. Ένα μεγάλο βάρος φεύγει από τις πλάτες σας. Ξαφνικά βρίσκεστε στον ανοιχτό χώρο, φυσικοί, ακριβώς όπως είστε.
Ο συνηθισμένος άνθρωπος έχει μια μοναδικότητα και απλότητα, μια ταπεινότητα. Από την απλότητά του, την ταπεινότητα, τη μοναδικότητα, έχει γίνει πραγματικά εξαιρετικός, αλλά δεν έχει ιδέα για αυτό.
Οι άνθρωποι που είναι ταπεινοί και απλώς αποδέχονται ότι είναι απλοί άνθρωποι, όπως όλοι οι άλλοι, έχουν ένα φως στα μάτια τους. Θα δείτε μια χάρη στις πράξεις τους. Δεν θα τους δείτε να ανταγωνίζονται, δεν θα τους δείτε να κλέβουν. Δεν θα τους δείτε να προδίδουν. Δεν θα είναι διπρόσωπα. Δεν θα είναι υποκριτές, .
Εάν είστε ένας συνηθισμένος άνθρωπος, ποια είναι η ανάγκη να είστε υποκριτής; Μπορείτε να δείξετε την καρδιά σας ανοιχτά σε οποιονδήποτε, γιατί δεν προσποιείστε τίποτα. Γίνεστε μυστικοπαθής όταν αρχίζετε να προσποιείστε. Αρχίζετε να νιώθετε σπουδαίοι. Μπορείτε να το λέτε, μπορεί όχι, αλλά μέσω της υποκρισίας σας, μέσω των προσωπείων σας, το κεφάλι σας πρήζεται ολοένα και περισσότερο. Είναι αρρώστια.
Και ποιος είναι αυτός που πιστεύει ότι είναι εξαιρετικός; Το άτομο που υποφέρει πάρα πολύ από κόμπλεξ κατωτερότητας. Για να το καλύψει, προβάλλει την αντίθετη ιδέα, Αλλά εξαπατά μόνο τον εαυτό του. Κανένας άλλος δεν εξαπατάται.
Ένας συνηθισμένος άνθρωπος δεν χρειάζεται να είναι υποκριτής, δεν χρειάζεται να προσποιείται. Είναι απλώς ανοιχτός. Δεν χρειάζεται να είναι μυστικοπαθής. Και υπάρχει ομορφιά στη διαφάνεια, στην απλότητα.
Όλοι πρέπει να κοιτάξουμε μέσα μας. Αλλά οι άνθρωποι είναι τόσο απατεώνες που, εξαπατώντας τους άλλους, σιγά σιγά αρχίζουν να εξαπατούν τον εαυτό τους. Γίνονται τόσο επιδέξιοι στην εξαπάτηση. Είναι επικίνδυνο να είστε υποκριτές, γιατί αργά ή γρήγορα θα αρχίσετε να σκέφτεσαι ότι αυτό είναι το πραγματικό σας πρόσωπο.
Όλες αυτές τις δεκαετίες που δουλεύω έχω έρθει σε επαφή με χιλιάδες άτομα, και έχω προβληματιστεί με τους ανθρώπους για το πώς οι άνθρωποι αυτοί έχουν εξαπατήσει τον εαυτό τους. Η εξαπάτηση των άλλων μπορεί να γίνει κατανοητή, αλλά εκείνοι έχουν εξαπατήσει τον εαυτό τους. Και δεν είναι δυνατόν να ξεφύγουν από αυτή την εξαπάτηση, γιατί αυτός είναι ο μόνος θησαυρός τους. Ξέρουν ότι πίσω από αυτό υπάρχει μόνο σκοτάδι, δυστυχία, ένα σύνδρομο κατωτερότητας. Έτσι προσκολλώνται στην εξαπάτηση.
Αυτό είναι το πρόβλημα με όλους τους μέτριους ανθρώπους. Δεν μπορούν να ανεχτούν κάποιον καλύτερο από αυτούς, επειδή αυτό καταστρέφει την ψευδαίσθηση ότι είναι εξαιρετικοί.
Η τριανταφυλλιά είναι συνηθισμένη, το πεύκο είναι συνηθισμένο, το ελάφι είναι συνηθισμένο. Γιατί ένας άνθρωπος να προσπαθεί να είναι εξαιρετικός; Μόνο τα ανθρώπινα όντα φαίνεται να είναι άρρωστα. Ολόκληρη η ύπαρξη ζει σε απόλυτη κανονικότητα και είναι τόσο χαρούμενη, ζει μια τέτοια ευλογία, αλλά το ανθρώπινο ον είναι άρρωστο. Η αρρώστια είναι ότι δεν μπορεί κάποιος να δεχθεί τον εαυτό του όπως είναι. Θέλει να γίνει κάποιος σπουδαίος: «ο Μέγας Αλέξανδρος». Δεν μπορεί να δεχτεί κάτι λιγότερο από αυτό για τον εαυτό του.
Καθώς πέθαινε ο Μέγας Αλέξανδρος, θυμήθηκε τη φράση του Διογένη ότι κανείς δεν επιστρέφει:
«Ο εγωισμός σε οδηγεί, και ο εγωισμός δεν έχει τέλος, Δημιουργεί περισσότερους στόχους, νέους στόχους, υψηλότερους στόχους». Με βαθύ σεβασμό προς τον Διογένη, ο Αλέξανδρος είπε στους ανθρώπους που θα μετέφεραν το σώμα του στον τάφο: «Αφήστε τα χέρια μου να κρέμονται έξω από το φέρετρο».
Ο αρχιστράτηγος του είπε: «Μα αυτό δεν είναι σύμφωνο με την παράδοση. Τα χέρια πρέπει να είναι μέσα στο φέρετρο. Το να τα κρεμάσεις απέξω θα φανεί πολύ περίεργο».
Αλλά ο Αλέξανδρος είπε: «Θέλω να κρέμονται, γιατί θέλω ο κόσμος να ξέρει ότι ήρθα με άδεια χέρια στον κόσμο, με άδεια χέρια έζησα στον κόσμο και με άδεια χέρια φεύγω από τον κόσμο». Αυτά τα άδεια χέρια του Μεγάλου Αλεξάνδρου αντιπροσωπεύουν σχεδόν τα χέρια όλων.
Αν θέλετε να ζήσετε αυθεντικά και ειλικρινά, τότε απλώς να είστε συνηθισμένοι. Τότε κανείς δεν θα μπορεί να σας ανταγωνιστεί. Θα είστε εκτός ανταγωνισμού, ο οποίος είναι καταστροφικός.
Ξαφνικά είστε ελεύθεροι να ζήσετε. Έχετε χρόνο να ζήσετε. Έχετε χρόνο να κάνετε αυτό που θέλετε. Μπορείτε να γελάσετε, να τραγουδήσετε, να χορέψετε. Είστε ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Ακόμα και αν όλος ο κόσμος γελάει με αυτό, ποιο είναι το πρόβλημα; Είναι όλοι εξαιρετικοί άνθρωποι, έχουν το δικαίωμα να γελάνε. Εσείς έχετε το δικαίωμα να χορέψετε. Το γέλιο τους είναι ψεύτικό, ενώ ο χορός σας είναι αληθινός.
Αλλά το μέτριο μυαλό δεν έχει δυνατότητα κατανόησης.
ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΤΗΣ ΚΑΤΑΝΟΗΣΗΣ, OSHO, Εκδόσεις ΔΙΟΠΤΡΑ
