Ένα από τα πολλά πράγματα που έχει ξεχάσει ο σύγχρονος άνθρωπος είναι η κίνηση των άστρων στο νυχτερινό ουρανό. Ο περισσότερος κόσμος σήμερα αγνοεί ότι τ’ αστέρια ανατέλλουν και δύουν, όπως κάνει και ο Ήλιος.
Αυτή η άγνοια δεν οφείλεται μόνο στο ότι ζούμε μέσα σε πόλεις κάτω από το άπλετο φως του ηλεκτρισμού που καθρεπτίζει μόνο καπνούς και καυσαέρια της ατμόσφαιρας. Ακόμη, όμως, κι αυτοί που δεν ζουν αιχμάλωτοι των καυσαερίων και της φωτορρύπανσης σε κάποια μεγαλούπολη, αγνοούν εντελώς τις κινήσεις των άστρων. Δεν έχουν την παραμικρή ιδέα, λόγου χάρη, πως η Μικρή Άρκτος μπορεί να χρησιμεύσει άνετα σα νυχτερινό ρολόι καθώς περιστρέφεται σε μικρούς κύκλους γύρω από τον Πολικό Αστέρα.
Γιατί, όμως, να συμβαίνει αυτό; Ο σύγχρονος πολιτισμός μας αγνοεί τα άστρα όχι απλά επειδή αυτά κρύβονται πίσω από τα φώτα της πόλης. Σίγουρα υπάρχουν βαθύτερα αίτια. Γιατί ακόμα και αν εγκαταλείψουμε τις πόλεις μας για να περιπλανηθούμε μέσα στη φύση, σπάνια δίνουμε σημασία στα άστρα κατά την επιστροφή μας στη φύση. Απλώς δεν έχουν πια καμιά θέση στην αντίληψή μας. Με τα κεφάλια μας ριγμένα πίσω, τα κοιτάμε, γεμάτοι έκπληξη και θαυμασμό μπρος στο γεγονός ότι υπάρχουν τόσα πολλά.
Στα σχολεία μάς μάθαιναν πως οι αρχαίες μυθολογικές μορφές που σχεδιάζονταν στον ουρανό δεν είναι παρά «φαντασίες των βοσκών» ανάξιες προσοχής για ενήλικα μυαλά. Μόνο μια ολοκληρωτική άποψη του τοπίου έχει άμεση σχέση με τα άστρα. Ο άνθρωπος την έχει χάσει πια. Έχουμε εξαφανίσει όλα όσα συντελούσαν κάποτε σε μια φυσική ζωή με βάση κοσμικούς προσανατολισμούς -ως σύνολο- και έχουμε περιοριστεί στην αδράνεια των επιδερμικών αισθήσεων.
Στις παραδοσιακές κοινωνίες και πόλεις δεν ήταν έτσι τα πράγματα. Η ιδέα του πώς μια ολόκληρη πόλη οργανώνεται βάσει της σχέσης της με το σύμπαν, όπως ακριβώς την εκφράζει ο Πλάτων στους Νόμους του, συναντάται σε όλους τους αρχαίους πολιτισμούς. Για να μπορεί να διατηρήσει την αρμονία και την ισορροπία στον τόπο που ζει, ο παραδοσιακός άνθρωπος είναι πρόθυμος να μπει σε «συμπάθεια» με τους διάφορους νόμους του κόσμου και επίσης, με τους τόπους απ’ όπου εκπορεύονται οι κοσμικές δυνάμεις, ώστε να συνδεθεί με «συμπαθητικό» τρόπο με τις απεικονίσεις τους και τις γήινες αντιστοιχίες τους.
Κάθε παραδοσιακός λαός, είτε είναι Έλληνες, Σουμέριοι, Αιγύπτιοι ή Μάγια, κατασκευάζοντας μια Πόλη, αναδημιουργεί τον Κόσμο, σεβόμενος τη θεία ή κοσμική διάνοια. Έτσι, η Πόλη μπορούσε να γίνει μια εικόνα, μικρογραφία του Σύμπαντος. Σήμερα, δυστυχώς, έχουμε ξεριζώσει τους εαυτούς μας από το άμεσο φυσιολογικό τους περιβάλλον, με αποτέλεσμα να βιαιοπραγούμε αναπόφευκτα κατά της ψυχής μας.
Μπορεί να έχουμε ξεχάσει τους αρχαίους νόμους της «ιερής γεωγραφίας», όμως ο ουρανός είναι ακόμα εκεί ψηλά, το ίδιο και τα άστρα. Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι μια απλή κίνηση. Μπορούμε να ξεκινήσουμε να υψώνουμε ξανά το βλέμμα μας προς τα άστρα κάτι που μπορεί να μας δώσει δύναμη και αξιοπρέπεια και μετά να αντικρύσουμε με πιο καθαρό βλέμμα τον διπλανό μας ή τον ίδιο μας τον εαυτό.
