Γύρω στις 7 το πρωί σ’ ένα πηγμένο από ανθρώπους αστικό της γραμμής γίνεται πανικός. Κάπου μέσα στο αδιαχώρητο ξεπετάγεται ένας καθημερινός διάλογος:
– Συγγνώμη να περάσω λίγο…
– Τι σπρώχνεις, ρε; Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;!
– Ποιος μπορεί να είσαι, ρε φιλέ, 7 το πρωί, στο λεωφορείο…;
“Ξέρεις ποιος είμαι εγώ;”. Πόσο εκνευριστικό. Πόσο σπαρακτικό. Να το λες ή να το ακούς.
Η μεγάλη ανάγκη να αποκτήσουμε ταυτότητα, μια αληθινή ταυτότητα, απ’ αυτές που δεν δίνονται στα αστυνομικά τμήματα και δεν τη συνοδεύει ένας αριθμός. Μια ταυτότητα που δεν έχει όνομα, επίθετο, χρώμα ματιών ή δέρματος, ηλικία, επαγγελματική ιδιότητα, οικογενειακή κατάσταση, περιουσία, κοινωνική τάξη, φίλους, εχθρούς, ασχολίες στον ελεύθερο χρόνο και οτιδήποτε άλλο ντύνει αυτό το “εγώ είμαι”.
Γιατί είναι κάποιες στιγμές που ερχόμαστε στο κέντρο του ανεμοστρόβιλου της καθημερινότητας. Εκεί, στο ήρεμο κέντρο τού είναι μας. Σ’ αυτές τις στιγμές, τίποτα από τις παραπάνω ιδιότητες δεν προσδιορίζει πλήρως αυτό που είμαστε στ’ αλήθεια. Όλα αυτά τα ρούχα είναι στενά. Το “είναι” μας περισσεύει. Δεν χωρά πουθενά. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που λέμε τόσα πολλά “εγώ”, τόσα πολλά “είμαι”. Πασχίζουμε με αγωνία να αυτοπροσδιοριστούμε. Να ταυτιστούμε με “ρούχα” που θα μας κάνουν να φαινόμαστε κάποιοι και σημαντικοί. Να ταυτιστούμε με ρούχα. Με στοιχεία ετερόκλητα, που αλλάζουν, φθείρονται, πεθαίνουν, φεύγουν απρόσμενα, επειδή δεν εξαρτώνται από εμάς ούτε και τα ελέγχουμε σε κανένα βαθμό.
Ποιος είσαι αν χάσεις τη δουλειά σου, τα λεφτά σου, το σπίτι σου, αν σε αφήσουν οι δικοί σου;
Ποιος είσαι όταν δεν κοιτάει κανείς;
Ποιος είσαι πέρα από το σώμα σου που γερνάει, πέρα από τα συναισθήματα που αλλάζουν και τις σκέψεις σου που σου λένε συνεχώς ότι είσαι τα πολλά και διάφορα;
Ποιος είσαι μέσα σ’ ένα σύμπαν δισεκατομμυρίων γαλαξιών που ζούσε, ζει και θα ζει πριν και μετά από σένα και που αδιαφορεί πλήρως για τα μικρά και (κυρίως) τα μεγάλα σου προβλήματα;
Χωρίς ταυτότητα είσαι άλλος ένας άγνωστος, ακόμα και για τους γνωστούς σου. Ένας ακόμα περαστικός αριθμός. Ένας ασήμαντος εν δυνάμει σημαντικός. Σ’ αυτόν εδώ τον κόσμο όποιος δεν έχει ταυτότητα ζει μια ατελείωτη ταλαιπώρια -απλά είσαι ο κανένας και ως τέτοιος αντιμετωπίζεσαι.
“Γίνε αυτό που είσαι” Φ. Νίτσε
Γίνε αυτό που είσαι, αλλά δεν είσαι ακόμα, παρόλα αυτά είναι να γίνεις. Αν προσπαθήσεις. Αν γκρεμίσεις αυτά που νομίζεις ότι είσαι. Αν ξυπνήσεις αυτό που πραγματικά είσαι και αρχίσεις να το χτίζεις.
Αντέχεις;
