Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Υπάρχει σκοπιμότητα στην ύπαρξη;
Έχουμε έναν απώτερο σκοπό να εκπληρώσουμε;
Κι αν ναι με ποιον τρόπο η ζωή μας τον δείχνει, με ποιόν τρόπο οδηγούμαστε σε αυτόν;
Πόσο συχνά μπορεί να νοιώσει ένας άνθρωπος πλήρης, ολοκληρωμένος, ότι είναι σωστά εκεί που είναι. Πως έχει βρει την θέση του στην ζωή και είναι χαρούμενος; προσοχή, δεν εννοώ «βολεμένος» εννοώ να είναι καλά και να είναι χαρούμενος.
Αυτή η σκέψη με προβλημάτιζε για πολλά χρόνια. Με «τσίγκλησε» κάθε φορά που αναρωτιόμουν «γιατί ζω» ποιος ο σκοπός της γέννησης μου, γιατί ήρθα σε αυτό τον κόσμο, είμαι άραγε αποτέλεσμα τυχαιότητας; Κάθε φορά που ένοιωθα πως δεν μου αρέσει ο κόσμος, δεν μου αρέσουν οι επιλογές που μου δίνονται, δεν θέλω να βαδίσω τον δρόμο που μου δείχνουν. Έχω επιλογή; Και οι επιλογές μου πού θα με οδηγήσουν; Υπάρχει δρόμος να βαδίσω ή θα τον φτιάξω μόνη μου;
Είμαι παιδί μικροαστικής οικογένειας, οι προδιαγραφές της ζωής μου φαίνονταν ξεκάθαρες. Σπουδές ίσως, γάμος οπωσδήποτε, παιδιά ναι, καλύτερα μια δουλειά δημοσίου, γυναίκα βλέπετε….
Όμως εγώ ποτέ δεν κατάφερα να ενταχθώ μέσα σε αυτό το σύστημα αξιών, ποτέ δεν κατάφερα να χωρέσω στο κουτάκι που μου δώσανε. Ποιοι μου το δώσανε; η κοινωνία, η εποχή μου, τα γενικώς αποδεκτά δεδομένα.
Έσπασα το κουτάκι, αναζήτησα την ζωή, έψαξα να βρω τον δικό μου δρόμο. Βαθιά μέσα μου πάντα θυμάμαι πως ένοιωθα ελεύθερη, μια περίεργη αίσθηση ελευθερίας που δεν άρμοζε σε τίποτα από όσα γνώριζα. Δεν αναφέρομαι στην ελευθερία να κάνω πράγματα ή να πάω σε μέρη αλλά την ελευθερία της ψυχής μια ακαθόριστη αίσθηση που με έκανε να πιστεύω ότι δεν υπάρχουν όρια, πως αυτό που θέλω είναι κάτι πολύ βαθύ, πολύ υψηλό, πολύ δικό μου. Αλλά έπρεπε να το βρω. Ένοιωθα πως είχα μια … αποστολή. Ένα δρόμο να βαδίσω, αλλά έπρεπε να τον βρω.
