Φρίντα Κάλο: Δύο Φρίντες
Μία συντηρεί το παρελθόν, μία θεραπεύει το μέλλον. Τέχνη που παρηγορεί, τέχνη που θεραπεύει.
Σε μια εποχή που οι γυναίκες ήταν κοινωνικά πρέπον να μην έχουν άλλες φιλοδοξίες από δαντελένιες
κάλτσες και την ασφάλεια της οικίας, η Φρίντα ήταν αληθινή επαναστάτρια. Όχι μόνο αψηφά στη ζωή και στους πίνακές της τα στερεότυπα της ομορφιάς και της μόδας, αλλά και έζησε ως καλλιτέχνις σε όλη τη σύντομη ζωή της.
Οι πίνακές της είναι βαθιές εξομολογήσεις των δυσκολιών που πέρασε στη ζωή της: προερχόταν από οικογένειες διαφορετικών πολιτισμικών υποβάθρων, βίωσε βαθιά την καταπίεση του φύλου της. υπέμεινε αφόρητους πόνους λόγω της υγείας της. Πέρασε μεγάλες περιόδους μοναξιάς για την ανάρρωσή της από πολιομυελίτιδα, ένα σχεδόν θανάσιμο ατύχημα με λεωφορείο, και περισσότερες από 30 εγχειρήσεις.
Μέσα στη μοναξιά, ζωγράφιζε. Συνήθως τον εαυτό της, που ήταν η μόνη της συντροφιά. «Φτιάχνω αυτοπροσωπογραφίες μου επειδή είμαι τόσο συχνά μόνη. Επειδή είμαι το άτομο που γνωρίζω καλύτερα». Ο πόνος είναι διάχυτος στους πίνακές της.
Το έργο «Δύο Φρίντες» φιλοτεχνήθηκε την περίοδο που είχε χωρίσει με τον αγαπημένο της, Ντιέγκο Ριβέρα, σπουδαίο Μεξικανό καλλιτέχνη. Εικονίζει δύο πορτραίτα της, τα οποία είναι μεταξύ τους δεμένα με τα χέρια και με μια φλέβα που συνδέει τις καρδιές τους. Η εκτεθειμένη καρδιά είναι σύμβολο του μεγάλου πόνου του χωρισμού.
Οι δύο Φρίντες είναι σχεδόν πανομοιότυπες μεταξύ τους, με εξαίρεση τα ενδύματα και την καρδιά.
Η δεξιά Φρίντα συνδέεται με το παρελθόν. Φορά ρούχα που σχετίζονται με την Ινδιάνικη παράδοση των Αζτέκων. Αν και αποτελούσε μέρος της καταγωγή της , η οικογένειά της δε συνήθιζε να ντύνεται σύμφωνα με την παράδοση. Ο αγαπημένος της Ντιέγκο, ωστόσο, την έπεισε να υιοθετήσει αυτό το ύφος – και άρα, αυτή η ενδυμασία συνδέεται με εκείνον. Η αριστερή Φρίντα κοιτάζει στο μέλλον.
Φορά ρούχα σύγχρονα της εποχής της, ευρωπαϊκού τύπου, με δαντέλα και κολάρο.
Η δεξιά Φρίντα τροφοδοτεί με μία φλέβα της ένα μικροσκοπικό πορτρέτο του αγαπημένου της Ντιέγκο, και η καρδιά της είναι ασθενική. Η δεξιά Φρίντα προσπαθεί να σταματήσει την σύνδεση με αυτή τη φλέβα, με έναν αιμοστάτη.
Αν και επιθυμούν διαφορετικά πράγματα, οι δύο εκδοχές του εαυτού της είναι άρρηκτα συνδεδεμένες. Ιδιοφυές έργο μιας ανυπότακτης και εξαιρετικής γυναίκας, που έμαθε να κάνει τον πόνο της τέχνη.
Δείτε επίσης:
Ευγένιος Ντελακρουά: “Η Ελευθερία οδηγεί το λαό” (1830)
Γκούσταφ Κλιμτ: “Θάνατος και Ζωή” (1910)
Ραφαήλ: Η Σχολή των Αθηνών (1509-1511)
Ζακ Λουί Νταβίντ – Ο όρκος των Ορατίων – 1784
Πάμπλο Πικάσο – Γκουέρνικα – 1937
