- Μία νέα έρευνα υποστηρίζει ότι ο παρατηρητής είναι υπεύθυνος για τον καθορισμό της πραγματικότητας
- Οι επιστήμονες ισχυρίζονται ότι ο παρατηρητής είναι αυτός που δημιουργεί τις δομές του χώρου και του χρόνου
- Η έρευνα ίσως μας δώσει μία νέα οπτική στη λεγόμενη “ εξίσωση του Θεού”, η οποία επιχειρεί να ενώσει την κβαντομηχανική με τη γενική θεωρία της σχετικότητας.
Υπάρχει φυσική πραγματικότητα που είναι ανεξάρτητη από εμάς; Υπάρχει πραγματικά “αντικειμενική πραγματικότητα”, ή μήπως η δομή των πάντων, συμπεριλαμβανομένου του χώρου και του χρόνου, δημιουργείται από τον παρατηρητή; Αυτό ισχυρίζεται ένα άρθρο που έχει δημοσιευθεί στο περιοδικό φυσικής της κοσμολογίας και των αστροσωματιδίων (Journal of Cosmology and Astroparticle Physics).
Ένας από τους συγγραφείς του άρθρου είναι περίφημος για τον “βιοκεντρισμό”, μία θεωρία σύμφωνα με την οποία η συνείδηση είναι η κινητήρια δύναμη της ύπαρξης του σύμπαντος. Πιστεύει ότι ο φυσικός κόσμος που αντιλαμβανόμαστε δεν είναι κάτι διαφορετικό από εμάς καθώς τον παρατηρούμε. Σύμφωνα με την κεντρική του άποψη, ο χώρος και ο χρόνος είναι προϊόντα της “δίνης πληροφοριών” που υπάρχουν στο κεφάλι μας, οι οποίες πλέκονται μεταξύ τους από το μυαλό μας και δημιουργούν μία συνεκτική εμπειρία.
Το άρθρο αυτό καταδεικνύει το πώς ο παρατηρητής επηρεάζει τη δομή της πραγματικότητας.
Σύμφωνα με τους συγγραφείς του άρθρου, οι παρατηρητές μπορούν να επηρεάσουν δραματικά τη συμπεριφορά παρατηρήσιμων ποσοτήτων τόσο μικροσκοπικών όσο και τεράστιων στη χωροχρονική κλίμακα. Στην πραγματικότητα, είναι απαραίτητη μία ουσιαστική αλλαγή στην αντίληψή μας για τον κόσμο. Ο κόσμος δεν είναι κάτι που δημιουργείται έξω από εμάς, και απλώς υπάρχει από μόνος του. Ο παρατηρητής είναι τελικά αυτός που καθορίζει τη δομή της φυσικής πραγματικότητας.
Πώς μπορεί ο παρατηρητής να δημιουργήσει την πραγματικότητα;
Ένας από τους ερευνητές ισχυρίζεται ότι ένα δίκτυο παρατηρητών είναι απαραίτητο και εγγενές στη δομή της πραγματικότητας. Οι παρατηρητές-εγώ, εσύ και ο καθένας- ζούμε σε ένα κβαντικό βαρυτικό σύμπαν και έχουμε επινοήσει ένα παγκόσμια συμφωνημένο γνωστικό μοντέλο της πραγματικότητας με το να ανταλλάσσουμε πληροφορίες για τις ιδιότητες του χωροχρόνου.
Άπαξ και μετρήσεις κάτι, καταρρέει το κύμα πιθανότητας, δηλαδή η τιμή της μέτρησης θα βγαίνει συνεχώς η ίδια.
Έτσι η πραγματικότητα έχει μία συνοχή για τους παρατηρητές της. Αν συνεχίσεις να μετράς μία ποσότητα ξανά και ξανά, ξέροντας το αποτέλεσμα της πρώτης μέτρησης, το αποτέλεσμα που θα βρεις θα είναι το ίδιο.
Με παρόμοιο τρόπο, εάν μάθεις από κάποιον τα αποτελέσματα της μέτρησης μιας φυσικής ποσότητας, η μέτρησή σου και αυτή των παρατηρητών θα επηρεάσουν η μία την άλλη-παγώνοντας την πραγματικότητα με βάση αυτή τη συμφωνία. Μία συμφωνία διαφορετικών απόψεων όσον αφορά τη δομή της πραγματικότητας προσδιορίζει τη μορφή της και σχηματίζει τον υποκείμενο “ κβαντικό αφρό”.
Με όρους κβαντικής, ένας παρατηρητής επηρεάζει την πραγματικότητα μέσα από την “αποσυνοχή” (decoherence), η οποία παρέχει το πλαίσιο για την κατάρρευση του κύματος πιθανότητας, το οποίο εντοπίζεται στην εγγύτητα του γνωστικού μοντέλου που ο παρατηρητής έχει χτίσει στο μυαλό του για την πραγματικότητα.
Ο παρατηρητής είναι η πρώτη αιτία, η κύρια δύναμη που κάνει όχι μόνο το γεγονός του παρόντος να καταρρέει, αλλά και όλη την αλληλουχία των χωροχρονικών γεγονότων που ονομάζουμε παρελθόν.
Μπορεί το σύμπαν να είναι μια προσομοίωση;
Θα μπορούσε μία τεχνητή νοημοσύνη χωρίς συνείδηση να ονειρεύεται τον κόσμο μας;
Ενώ ένα ρομπότ θα μπορούσε πιθανόν να είναι παρατηρητής, ο συγγραφέας του άρθρου πιστεύει ότι μια συνειδητή ζωντανή οντότητα με ικανότητα μνήμης είναι απαραίτητη για να καθορίσει τη ροή του χρόνου. Ένας παρατηρητής χωρίς εγκέφαλο δεν βιώνει το χρόνο με κάποιο βαθμό ελευθερίας. Αυτό οδηγεί στις σχέσεις αιτίας-αποτελέσματος που μπορούμε να παρατηρήσουμε γύρω μας. Ο συγγραφέας του άρθρου πιστεύει ότι «μπορούμε να πούμε με βεβαιότητα ότι χρειάζεται ένας συνειδητός παρατηρητής για να καταρρεύσει πράγματι μια συνάρτηση κβαντικών κυμάτων».
Η συνάρτηση του Θεού
Μία ακόμη συνεισφορά αυτής της έρευνας είναι το γεγονός ότι επιχειρεί να λύσει την ασυμβατότητα μεταξύ της κβαντομηχανικής και της γενικής θεωρίας της σχετικότητας, πράγμα που αποτελούσε ένα ασαφές σημείο της έρευνας ακόμα και για τον Αϊνστάιν.
Η φαινομενική ασυμβατότητα των δύο εξηγήσεων του φυσικού μας κόσμου- με την κβαντομηχανική να εξετάζει τα υποατομικά επίπεδα και τη γενική θεωρία της σχετικότητας με εξετάζει την αλληλεπίδραση μεταξύ τεράστιων κοσμικών δομών όπως οι γαλαξίες και οι μαύρες τρύπες- εξαφανίζεται όταν ληφθεί υπόψη το θέμα του παρατηρητή.
Πηγή: nea-acropoli.gr με στοιχεία από το bigthink.com
Τι προτιμάμε άραγε: εικονική πραγματικότητα ή αληθινό κόσμο;
Ζούμε μια εικονική πραγματικότητα;
Είναι το σύμπαν ένα νευρικό δίκτυο;
