Ο Λιου Λινγκ γεννήθηκε το 221 και πέθανε το 300 μ.Χ.. Ήταν Κινέζος ποιητής και λόγιος. Ελάχιστες πληροφορίες διασώζονται για το οικογενειακό του υπόβαθρο, αν και περιγράφεται στις ιστορικές πηγές ως αντισυμβατικός, με μια παραμελημένη εμφάνιση, παρόμοια με των Κυνικών στην αρχαία Ελλάδα.
Ένας από τους Επτά Σοφούς του Άλσους Μπαμπού, ο Λιου Λινγκ, ήταν ένας Ταοϊστής που κατέφυγε στην ύπαιθρο για να επιδιώξει μια αυθόρμητη και φυσική ύπαρξη που θα ήταν αδύνατη κάτω από τους αυστηρούς περιορισμούς της Αυτοκρατορικής αυλής.
Όντας μακριά από τις κοινωνικές νόρμες και τις κοινωνικές συμβάσεις, μπόρεσε να δει κάποια πράγματα πιο πέρα και πιο βαθιά από την προσωρινή ηθική της εποχής του. Διαλέξαμε ένα πολύ όμορφο ποίημα που περιγράφει τη μιζέρια και τη δυστυχία του να είσαι γυναίκα στην αρχαία Κίνα. Και μάλλον όχι μόνο στην Κίνα αλλά και σε όλον τον αρχαίο κόσμο, με φωτεινές εξαιρέσεις.
Για να το σχολιάσουμε κι εμείς κάπως ποιητικά:
Ίσως, γυναίκα καλύτερα,
δε μπορούσε,
να το γράψει.
Το ποίημα
‘Ω, πόσο είναι θλιβερό, γυναίκα να γεννιέσαι!
Τίποτα δεν υπάρχει που να στοιχίζει πιο φτηνά.
Όταν γεννιέσαι αρσενικό, γεννιέται ένας Θεός
Που πέφτει απ’ τον ουρανό στη γη.
Το αγαθό του πνεύμα για να το προστατέψει
Τα βάζει με τους Τέσσερις Ωκεανούς,
Τον άνεμο, τη σκόνη από χίλια μίλια.
Γεννιέται θηλυκό, δε χαίρεται κανένας.
Ακόμα κι οι γονείς του δεν το υπολογίζουν.
Σα μεγαλώσει κρύβεται στην κάμαρα
Και δεν τολμά να ιδεί στο πρόσωπο τον άντρα.
Αν φύγει και ξενιτευθεί, κανένας δε θα κλάψει,
Χάνεται σαν το σύννεφο ύστερ’ απ’ τη βροχή.
Με το κεφάλι της σκυφτό φτιάχνει το πρόσωπό της,
Σφιχτά τα δόντια της στα πορφυρά της χείλη.
Χίλιες φορές υποκλίνεται και χίλιες γονατίζει,
Πρέπει να είναι ταπεινή και μπρος στους υπηρέτες.
Κι αυτός που αγαπάει…
κατοικεί πιο μακριά κι απ’ του ουρανού τ’ αστέρια.
Αυτή σαν το ηλιοτρόπιο λυγίζει προς τον ήλιο
Πιο χωρισμένες οι καρδιές τους κι απ’ τη φωτιά και το νερό.
Εκατό βάσανα την κατατρέχουν.
Όταν το πρόσωπό της με τα χρόνια αλλάξει
Χαρές καινούργιες θ’ αναζητήσει ο αφέντης της
Σ’ άλλη γυναίκα.
Κι αυτοί που ήταν κάποτε δεμένοι
Όπως το σώμα με τον ίσκιο
Πια τώρα απέχουν σαν τη Χου απ’ τον Τσ’ Χιν.”
Πηγή: Νέα Παγκόσμια Ποιητική Ανθολογία (Ρίτας Μπούμη – Νίκου Παππά)
Αν σας άρεσε αυτό το ποίημα τότε θα σας ενδιαφέρουν και τα άλλα άρθρα μας για τους ποιητές και τα ποιήματά τους
