«Καλέ μου Σάντσο, κάποιος κακός μάγος έκανε μάγια στους ανθρώπους κάνοντάς τους να βλέπουν τους φοβερούς γίγαντες ανεμόμυλους…»
Πού πήγαν οι ήρωές μας; Ποιος τους έπνιξε; Ποιος τους έθαψε;
Έφυγαν. Ίσως ντράπηκαν που έπιασαν κι εμάς τα μάγια του κακού μάγου, που χάσαμε τον ρομαντισμό μας και την ουσιαστική επαναστατική μας διάθεση. Παράτησαν τα όπλα τους, τις στολές τους κι έφυγαν.
Κάποτε αυτοί ήταν εκεί. Δίπλα μας, μέσα στον κόσμο μας. Ο Δον Κιχώτης, ο Μικρός Πρίγκιπας, ο Ρομπέν των δασών, ο Μπάτμαν, ο Άραγκορν και μια λεγεώνα ακόμα.
Μετά ντράπηκαν που γίναμε “φυσιολογικοί”. Κι εμείς ντραπήκαμε μαζί τους. Και τους πνίξαμε. Μαζί μ’ αυτούς τα όνειρα και τις ιδέες που τους συνοδεύουν. Και χάσαμε την έμπνευση.
Τι πιο επίκαιρο απ’ το να ακολουθεί κανείς το παράδειγμα αυτών των ηρώων; Πόσο πιο α-κατάλληλες να γίνουν οι συνθήκες; Πόσο ακόμα θα συνεχίσουμε τη λάθος επιλογή ηρώων, σωτήρων, τεχνοκρατών, πραγματιστών, θεωρητικών; Πόσο θα εξαρτόμαστε από τυχαίους παράγοντες;
Ο ήρωας δεν έφυγε. Ο ήρωας κοιμάται. Ας κοιμηθούμε σαν άνθρωποι κι ας ξυπνήσουμε ως ήρωες. Και ίσως κάποτε να ταυτιστούμε μαζί τους…
«Υπάρχει τίποτα αληθινότερο από την αλήθεια; Ναι, το παραμύθι. Αυτό δίνει νόημα αθάνατο στην εφήμερη αλήθεια.» Ν. Καζαντζάκης
