Από το περιοδικό “Φιλοσοφική Λίθος“, Εκδόσεις ΝΕΑ ΑΚΡΟΠΟΛΗ
Αυτός ο αρχαίος αλλά πάντα σύγχρονος ισχυρισμός που οι Έλληνες πήραν από τα αρχαιότερα ρητά των Αιγυπτίων, έφτασε σ’ εμάς από τις παραδόσεις που οι νεοπλατωνικοί φιλόσοφοι της Περγάμου και της Αλεξάνδρειας διατήρησαν. Διάφορα αποσπάσματα από το Κυμβάλειο έχουν σχολιαστεί πολλές φορές με λιγότερη ή περισσότερη επιτυχία., αλλά εξακολουθούν να κρύβουν μια αλήθεια που ξεπερνάει το πεδίο της μεταφυσικής και φτάνει μέχρι αυτό της καθημερινής ζωής, που μας επηρεάζει όλους σε κάθε στιγμή.
Ο καθένας από μας, καθώς και το περιβάλλον μας, αποκτά αισθητή πραγματικότητα σύμφωνα με το πώς το σκεφτόμαστε. Αυτό, βέβαια, δεν αλλάζει τα αρχέτυπα που μας περιμένουν στο τέλος της ατραπού, όπως μεγαλόπνοα εξήγησε ο Πλάτωνας, αλλά ο σκοπός του άρθρου μας είναι να αναφερθούμε, όχι στο λόγο ή θεία ιδέα, που σαν κυβερνήτης κατευθύνει την πορεία του σύμπαντος με τρόπο μεγαλοφυή, που αντανακλάται στα άστρα και στα άτομα, αλλά στο ανθρώπινο μέρος που μας έχει τύχει να ζήσουμε, προσωπικά, στα όρια του χωροχρόνου μας.
Το να μπορούμε να σκεφτόμαστε, καθώς αντιλαμβανόμαστε, το περιβάλλον, δίνει πραγματικότητα σ’ αυτό. Δεν θα ήταν λοιπόν δυνατόν μήπως, καθώς σκέφτομαι τον εαυτό μου, να του έδινα και πραγματικότητα; Και αν αυτό ήταν αλήθεια, δεν θα εξαρτιόταν η ύπαρξη του εγώ μου από την ύπαρξη του περιβάλλοντος μου;
Γι’ αυτό πρέπει να προσέχουμε την αγνότητα και την ευγένεια των σκεπτομορφών μας, γιατί κάθε σκέψη που τρέφουμε ή εκπέμπουμε έχει το δικό της δυναμικό που πηγάζει από το εγώ μας σε σχέση με το μη-εγώ ή περιβάλλον.
Μια βαθιά ηθική, μια ενστικτώδεις αντίληψη για το καλό- αποτέλεσμα της συσσωρευμένης καρμικής εμπειρίας μας οδηγούν στο να είμαστε όχι απλώς καλοί, αλλά και να περιβαλλόμαστε απ’ ότι καλύτερο είναι δυνατόν. Γιατί ένα περιβάλλον ουσιαστικά και υπαρξιακά καλό δεν θα μας βλάψει. Δεν θα βλάψει εμάς ούτε εμείς θα βλάψουμε κανένα. Και το περιβάλλον αυτό δεν αποτελείται, όπως επιφανειακά θα φαινόταν, από τους άλλους, αλλά βρίσκεται μέσα σε μας τους ίδιους, σ’ ένα είδος ‘υποπεριβάλλοντος’ που περιβάλει το βαθύ μας εγώ.
Κατοικούν μέσα μας χιλιάδες ιδέες-μορφές ή σκεπτομορφές που προκαλούν ηδονές, πόνους, πάθη, παρεκκλίσεις, λάθη υπολογισμού όσον αφορά την αξία των πραγμάτων και των ανθρώπων.
