Ο άνθρωπος είναι ένα μίγμα από θεό και ύλη, όπως θα έλεγε και ο Πλάτωνας. Πολλές φορές μέσα μας νικάει η ύλη. Σταδιακά μαθαίνουμε να εξημερώνουμε το εσωτερικό μας ζώο αλλά αυτό έχει και ένα όριο. Ποιο είναι αυτό το όριο; Μας το εξηγεί η σοφή ιστορία με το φίδι και τον ερημίτη
Το αγαθό φίδι
Κάποτε ζούσε σε ένα δάσος ένα μεγάλο ανθρωποφάγο φίδι που ήταν ο φόβος και ο τρόμος όλης της γύρω περιοχής. Οι χωρικοί δεν τολμούσαν πια να ξεμυτίσουν από τα σπίτια τους με αποτέλεσμα η κατάσταση με τις δουλειές τους και τις σοδειές τους να έχει φτάσει στο απροχώρητο.
Έχοντας αποκάμει αποφάσισαν να πάνε και να δούνε ένα σοφό ερημίτη που ζούσε εκεί κοντά, ξακουστό για την αγιοσύνη του, και να τον παρακαλέσουν να κάνει κάτι ώστε να καλυτερέψει η ζωή τους.
Ο ερημίτης τους άκουσε και τους υποσχέθηκε ότι θα πήγαινε να μιλήσει στο φίδι. Πράγματι, μετά από μέρες το συνάντησε και του εξήγησε πως δεν ήταν καθόλου σωστό αυτό που έκανε, πως η ζωή των ανθρώπων είχε γίνει κόλαση, και πως το κακό που έκανε τώρα κάποτε θα του επέστρεφε εκατονταπλάσιο.
Το φίδι έμεινε συλλογισμένο για ώρα. Τα λόγια του αγίου ανθρώπου είχαν τέτοια δύναμη που ένιωθε βαριές τύψεις για το κακό που είχε προκαλέσει. Έτσι υποσχέθηκε στο εξής να μην τρώει ανθρώπους ούτε να τους επιτίθεται και να ζήσει μία αγαθή ζωή σύμφωνα με τις συμβουλές του ερημίτη. Όπως και έγινε.
Η ηρεμία επανήλθε στο χωριό και οι άνθρωποι επέστρεψαν στον συνηθισμένο ρυθμό της ζωής τους.
Πέρασε ένας χρόνος και μία μέρα ο ερημίτης έτυχε να περνάει μέσα από το δάσος. Ξαφνικά σε μία στροφή του δρόμου είδε το φίδι. Το θέαμα όμως τον άφησε έκπληκτο: το φίδι είχε αδυνατίσει τόσο που μετά βίας μπορούσε να συρθεί. Και το χειρότερο, το σώμα του ήταν γεμάτο πληγές.
“Τι συνέβη; ρώτησε ο ερημίτης. Το φίδι απάντησε ότι είχε κρατήσει την υπόσχεσή του και δεν επιτίθετο πλέον στους ανθρώπους έτσι οι χωρικοί και τα παιδιά τους ξεθάρρεψαν και άρχισαν αυτοί να του επιτίθενται πετώντας του πέτρες.
“Κατάλαβα…” είπε ο σοφός ερημίτης, “αλλά έκανες ένα λάθος. Σου ζήτησα να σταματήσεις να επιτίθεσαι στους ανθρώπους δεν σου απαγόρευσα όμως να σφυρίζεις.”
Σχόλιο
Η ιστορία μας διδάσκει ότι το όριο της καλοσύνης μας φτάνει εκεί που η δική μας καλοσύνη γίνεται μια βολική αφορμή για να γίνουμε αντικείμενο εκμετάλλευσης από τους άλλους. Πρέπει να δείχνουμε κατανόηση και συγχώρεση στους συνανθρώπους μας που δεν έχουν ακόμα τιθασεύσει το εσωτερικό τους ζώο. Αυτή όμως η κατανόηση δεν πρέπει να ερμηνευθεί ως δική μας αδυναμία.
Πρέπει να μπορούμε να βάζουμε όρια στις σχέσεις μας με τους άλλους αλλά με αγάπη και με σεβασμό. Επειδή αν δεν το κάνουμε, τότε δεν βοηθούμε τους άλλους με την πολιτισμένη μας στάση αλλά τους δίνουμε ένα κακό παράδειγμα που είναι ότι η καλοσύνη είναι αδυναμία αντί να είναι αυτό που είναι πραγματικά: η μεγαλύτερη και υψηλότερη δύναμη της Ψυχής.
Πηγή για την ιστορία: “Να σου πω μια ιστορία”. Στέφανος Ελμάζης, Εκδόσεις ΑΡΧΕΤΥΠΟ
