Φαντάσου τον εαυτό σου σε μια αποφοίτηση, ανάμεσα σε ένα σωρό φοιτητές που είναι έτοιμοι να πλεύσουν για νέους ορίζοντες. Τι σκέφτονται καθώς πετάνε τα καπέλα τους στον αέρα;
Τι είναι αυτό που κάνει αυτό το λεπτό φύλλο χαρτιού τόσο πολύτιμο; Δεν είναι μόνο η απόδειξη της κατακτημένης γνώσης, αλλά και το πού εκπαιδεύτηκες. Για παράδειγμα ένας απόφοιτος του Harvard έχει ένα κατιτί παραπάνω, έτσι δεν είναι; Όμως, με μια πιο κοντινή ματιά, το δίπλωμα σηματοδοτεί το τέλος στην μοντέρνα τραγωδία της εκπαίδευσης.
Γιατί; Επειδή τα πανεπιστήμια και οι διδακτικές ύλες σχεδιάζονται με βάση τις τρεις ενότητες της κλασικής γαλλικής τραγωδίας: χρόνος, δράση και τόπος. Οι φοιτητές συναντώνται στην πανεπιστημιούπολη (ενότητα του τόπου) για μαθήματα (ενότητα της δράσης) γύρω στα 20 τους χρόνια (ενότητα του χρόνου). Το κλασικό αυτό μοντέλο έχει παράγει μερικά από τα πιο μεγαλοπρεπή ιδρύματα, όμως αυτό πλέον έχει δημιουργήσει προκλήσεις εξαιτίας της ψηφιοποίησης της κοινωνίας- η οποία επιτρέπει στον καθένα που έχει πρόσβαση στο Ίντερνετ να έχει πρόσβαση στη μάθηση- και επίσης εξαιτίας της ανάγκης απόκτησης δεξιοτήτων σε έναν κόσμο που αλλάζει ραγδαία. Τα Πανεπιστήμια θα αρχίσουν να συνειδητοποιούν ότι το να μαθαίνεις στα 20 σου δεν αρκεί. Εάν η τεχνολογική διάδοση και εφαρμογή αναπτυχθούν γρηγορότερα, οι υπάλληλοι θα πρέπει συνεχώς να ανανεώνουν τις δεξιότητές τους.
Το μοντέλο του Πανεπιστημίου πρέπει να εξελιχθεί.
Πρέπει να εξοπλίσει με τις σωστές δεξιότητες και τη γνώση όπου «η αξία θα κρίνεται σε μεγάλο βαθμό από την ανθρώπινη αλληλοεπίδραση και την ικανότητα να εφευρίσκουμε και να ερμηνεύουμε πράγματα που οι μηχανές δεν μπορούν», όπως λέει ένας μελλοντολόγος. Με το να διδάσκουν βασική γνώση και δεξιότητες που ενημερώνονται συνεχώς, τα πανεπιστήμια θα παρέχουν στους φοιτητές ικανότητες για δια βίου μάθηση, κάτι που είναι βασικό για το μέλλον.
Το πτυχίο σου μπορεί να είναι το διαβατήριό σου για τη δια βίου μάθηση. Τα πρώτα χρόνια οι μαθητές θα «μαθαίνουν να μαθαίνουν» και να αποκτούν ικανότητες λογικής σκέψης που θα τους είναι απαραίτητες μέχρι το τέλος της ζωής τους. Για παράδειγμα, η φυσική σου επιτρέπει να παρατηρείς και να εκλογικεύεις τον κόσμο, αλλά και να εισάγεις τις παρατηρήσεις αυτές σε μοντέλα, και κάποιες φορές τα μοντέλα σε θεωρίες ή νόμους που μπορούν να χρησιμοποιηθούν για προβλέψεις. Αυτές οι αρχές με φυσικό τρόπο είναι οι κολώνες πάνω στις οποίες στηρίζεται η εκπαίδευση στα τεχνικά πανεπιστήμια.
Πρόσφατες εξελίξεις στη μέθοδο των υπολογιστών και την επιστήμη των δεδομένων μάς έχουν κάνει να ξανασκεφτούμε την επιστήμη και την μηχανική.
Οι υπολογιστές εξελίσσονται συνεχώς και δημιουργούν νέους τρόπους σκέψης, επομένως υπάρχει ανάγκη να δημιουργηθεί ένα νέο πεδίο έρευνας που να συνδυάζει την επιστήμη των υπολογιστών, τον προγραμματισμό και τη στατιστική ώστε να προστεθεί στα δύο βασικά που είναι η φυσική και τα μαθηματικά. Αυτά τα τρία θα σου επιτρέπουν να μαθαίνεις περίπλοκα θέματα όλη σου τη ζωή, εφόσον η αριθμητική είναι η βάση πάνω στην οποία έχουν χτιστεί όλα τα άλλα.
Σύμφωνα με αυτό το μοντέλο, η εξειδίκευση αυτή στην επιστήμη θα γινόταν το πρώτο βήμα στο ταξίδι αυτό. Μέσα από projects οι μαθητές θα μαθαίνουν να αποκτούν πρακτικές ικανότητες.
Μέσα από αυτά τα projects οι φοιτητές θα αναπτύσσουν κοινωνικές και επιχειρηματικές δεξιότητες, όπως συνδυαστική σκέψη, λήψη πρωτοβουλίας, ηγεσία ομάδας, αναφορά προόδου και σχεδιασμός διαχείρισης μέσων.
Αυτό το πρόγραμμα εξειδίκευσης δεν έχει συγκεκριμένη ημερομηνία λήξης, ενώ πρέπει να ανανεώνεται εφόρου ζωής, καθώς η τεχνολογία ανανεώνεται συνεχώς.
Αν εφαρμοστεί αυτό το πρόγραμμα, τα πανεπιστήμια θα πρέπει να ανταπεξέλθουν σε πολλές οργανωτικές προκλήσεις. Για παράδειγμα, ο αριθμός των φοιτητών θα ήταν απρόβλεπτος. Επομένως, ήδη μία δυσκολία είναι ο περιορισμένος χώρος και τα μέσα. Επίσης, οι νέοι φοιτητές θα μπερδεύονταν με τους πιο καταρτισμένους, οπότε θα άλλαζε η δυναμική της τάξης, ίσως και για το καλύτερο. Ωστόσο, η εκπαίδευση που βασίζεται σε projects και αφορά ετερόκλιτες ομάδες, είναι μια αναπαράσταση του επαγγελματικού κόσμου, επομένως προετοιμάζει καλύτερα τους ανθρώπους για αυτόν.
Σας ακούγεται σαν επιστημονική φαντασία; Κι όμως η part-time φοίτηση είναι γεγονός: στις δυτικές χώρες οι part-time φοιτητές αποτελούσαν το 20% των εγγεγραμμένων φοιτητών. Σε χώρες όπως την Αυστραλία, τη Σουηδία και τη Νέα Ζηλανδία μπορούσε να ξεπεράσει και το 40%.
Εάν εφαρμοζόταν κάτι τέτοιο, τα πτυχία, όπως και τα διαβατήρια, θα πρέπει να αναθεωρούνται τακτικά και όλοι να εκπαιδεύονται συνεχώς.
Ένα άλλο θέμα που εγείρεται, βέβαια, είναι η έλλειψη χρόνου, καθώς πολλοί φοιτητές μπορεί να έχουν οικογένειες ή περιορισμένους πόρους. Σ’ αυτή την περίπτωση η διαδικτυακή μάθηση είναι μια λύση.
Ακόμη και αν ο χρόνος δεν ήταν θέμα, ποιος θα πληρώσει για τη δια βίου μάθηση; Αυτό είναι το αιώνιο ντιμπέιτ: πρέπει να είναι η ευθύνη του φοιτητή, του εργοδότη ή του κράτους; Για παράδειγμα, στη Μασαχουσέτη, τα επαγγέλματα της υγειονομικής περίθαλψης απαιτούν συνεχή εκπαιδευτική κατάρτιση. Ωστόσο, οι δικηγόροι του ίδιου κράτους δεν χρειάζονται συνεχή νομική εκπαίδευση.
Σε χώρες της Ευρώπης όπως η Γαλλία, κάθε άτομο έχει δικαίωμα στη δια βίου μάθηση μέσα από έναν λογαριασμό που παίρνει πιστωτικές μονάδες όσο δουλεύεις. Στην Ελβετία η δια βίου μάθηση είναι ατομική ευθύνη, αλλά και κρατική και μάλιστα το κράτος δίνει χρηματική ενίσχυση σε όσους συμμετέχουν σε αντίστοιχα προγράμματα μετεκπαίδευσης.
Ο ρόλος των Πανεπιστημίων είναι καταλυτικός και η ανώτατη εκπαίδευση αλλάζει. Το κλασικό μοντέλο έχει παράγει πολλά ταλέντα για την κοινωνία, επομένως έχει την αξία του. Ωστόσο, στα χρόνια που έρχονται θα χρειαστεί να αναπροσαρμόσει τον τρόπο λειτουργίας και τον προσανατολισμό του. (Πηγή: bigthink.com, Μετάφραση-Απόδοση: philosophyreturns.gr)
Δείτε επίσης:
Μια ολιστική εκπαίδευση με ενσυναίσθηση και συμπόνια
Δες με αισιοδοξία τη ζωή εκπαιδεύοντας το νου σου
Ο έπαινος προς τους μαθητές βελτιώνει τη συμπεριφορά τους
