«Η ΟΜΟΡΦΙΑ»: ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ: ΠΑΙΧΝΙΔΙΑ ΣΤΟΝ ΚΑΘΡΕΦΤΗ
Είναι η αρμονική αναπαράσταση, με την οποία η Μάγια σφραγίζει τις μορφές της Φύσης. Για μια ακόμα φορά βρισκόμαστε μπροστά στο παρουσιαστικό που παίρνουν τα πράγματα, προκειμένου να τα συλλάβουμε με τις αισθήσεις μας. Και η όλη η παρουσία μάς οδηγεί στο να αναζητήσουμε την ουσία που υπάρχει πίσω από αυτήν.
Πίσω από την εμφάνιση της Ομορφιάς υπάρχει μια εσώτερη ουσία που, σύμφωνα με τον Πλάτωνα, μπορούμε να την ονομάσουμε «Το Ωραίο». Αυτή η ουσία διεισδύει στην ύλη, σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό, επηρεάζοντάς την και παράγοντας μορφές περισσότερο ή λιγότερο αρμονικές. Σε μερικές περιπτώσεις μιλάμε για ωραίες μορφές και σε άλλες για άσχημες ή δυσάρεστες μορφές. H Ομορφιά είναι επομένως αποτέλεσμα του αγγίγματος της ύλης από το Ωραίο. Αν η ύλη αφήνεται να διαπεραστεί από αυτήν τη λεπτή, την ανώτερη ουσία, τότε παίρνει μια αρμονική μορφή και φωτίζεται με μια γοητεία, παρά το ότι είναι ακόμα ύλη, κι αυτό είναι η Ομορφιά. Αν η ουσία του Ωραίου αγγίξει λίγο ή καθόλου την ύλη, τότε κυριαρχεί η βαρύτητα του πυκνού κόσμου, λείπει η αέρινη και αρμονική λεπτομέρεια. Σ’ αυτήν την περίπτωση υπάρχει έλλειψη Ομορφιάς και μιλάμε για ασχήμια.
Ο κόσμος της Μάγια είναι γεμάτος από Ομορφιά. Παρά το ότι δουλεύει με ψευδαισθήσεις, τις χρησιμοποιεί ωραία. Όλα τα στοιχεία της διακατέχονται από αρμονία κι όλα τα πεπραγμένα της υπακούν σε μια λογική αλυσίδα.
Η Ομορφιά είναι ένα από τα ανώτερα όπλα, με τα οποία η Μάγια μάχεται στον κόσμο της ψευδαίσθησης. Και είναι ένα θετικό όπλο, γιατί μ’ αυτό έχει κερδίσει τις μεγαλύτερες μάχες. Εκεί όπου οι άνθρωποι αντιστέκονται στη δύναμη, είναι πολύ δύσκολο ν’ αντισταθούν στην Ομορφιά. Αυτοί οι άνθρωποι που δεν βρίσκουν λόγο για να κινητοποιηθούν σε αναζήτηση της εσωτερικής τους απελευθέρωσης, απεναντίας τρέχουν γοητευμένοι πίσω από τις διάχυτες αλλά έκδηλες γραμμές, πίσω από απαλά αρώματα, λεπτές μυρωδιές και ονειρεμένα χρώματα.
Γιατί τρέχουμε μ’ αυτόν τον τρόπο πίσω απ’ τη Μάγια, όταν Αυτή εξαπολύει την Ομορφιά της; Μας ξυπνάει για άλλη μια φορά τον έρωτα, την ανάγκη για κάτι που αισθανόμαστε πως είναι χαμένο και που τη στιγμή αυτή εμφανίζεται ως Ομορφιά. Η Μάγια έχει αυτό που λείπει από εμάς. Εμείς, που σχεδόν πάντα ζούμε κοιμισμένοι και κρατάμε τα μάτια κλειστά, υποπτευόμαστε, ωστόσο, ότι δεν μας αρκεί το να διατηρήσουμε κάποια σώματα με καθορισμένες γραμμές κι ότι στερούμαστε μιας πιο βαθιάς Ομορφιάς, αυτής που ζωγραφίζει με αρμονία κάθε μια χειρονομία και δράση μας, κάθε λέξη, κάθε αίσθημα, κάθε ιδέα.
Μέχρι πότε θα επιμένουμε να διατηρούμε τα σώματά μας όμορφα, μέχρι πότε θα παλεύουμε με το χρόνο για να μη σβήσουν οι μορφές μας, μέχρι πότε θα ξεστομίζουμε την ίδια απελπισμένη κραυγή, που αποβλέπει στο να παγιδεύσουμε την ουσία του Ωραίου, προκειμένου να τη σταθεροποιήσουμε μέσα σ’ εκείνη την πιο πυκνή και σίγουρη οντότητα που εμείς οι άνθρωποι μπορούμε να συλλάβουμε:την ύλη; Υπάρχουν δύο τύποι ανθρώπων που βγαίνουν από το παιχνίδι της Μάγια και δεν πλανιούνται πια από τα ελκυστικά πέπλα της ομορφιάς της: αυτοί που έχουν απελευθερωθεί και βλέπουν τις ουσίες πέρα από τις μορφές κι αυτοί που ακόμα δεν είναι σε θέση ούτε καν να μπουν στο παιχνίδι.
Αν αγνοήσουμε το γεγονός ότι η μεγάλη πλειοψηφία των ανθρώπων παίζει με τη Μάγια, θα αγνοήσουμε επίσης και το μικρό αριθμό αυτών που έχουν απελευθερωθεί. Αντίθετα θα θελήσουμε να στρέψουμε αποκλειστικά την προσοχή μας προς το εντεινόμενο φαινόμενο αυτών που, καθώς είναι ανίκανοι να παίξουν με την Ομορφιά, τη δυσφημίζουν, τη βρομίζουν και χαλούν τις μορφές της Φύσης.
Αυτοί είναι οι θεράποντες της ασχήμιας. Καθώς φοβούνται τη Μάγια, μπροστά στην προοπτική ν’ ακολουθήσουν τους νόμους της, προτιμούν να τους γελοιοποιούν και για να το κάνουν αυτό, τιμωρούν την ύλη, που τόσο αγαπάει Αυτή, ασχημαίνουν τα σώματα και εκθειάζουν κάθε τι το γελοίο και χονδροειδές. Προτιμούν τη χοντροκομμένη πέτρα που στερείται καθοδήγησης και νόησης, από το θαύμα ενός ολοκληρωμένου και αρωματικού λουλουδιού. Κι αν δεν βρουν τίποτα που να είναι τόσο άσχημο, ώστε να καταπραΰνει τη δίψα τους για καταστροφή, παραμορφώνουν ό,τι συναντούν, το μετατρέπουν σε βρώμικο κι άσχημο και το κάνουν μίζερα κομμάτια, που δε φτάνουν ούτε καν στο επίπεδο της απατηλής πραγματικότητας της Μάγια.
Η λατρεία της ασχήμιας εισχωρεί στα σώματα, στα ρούχα, στο φαγητό που τρώμε, στις χειρονομίες, στις λέξεις που χρησιμοποιούμε, στις ανθρώπινες σχέσεις, σε ό,τι φέρεται να είναι τέχνη. Πάνω απ’ όλα διεισδύει στο βλέμμα, στα μάτια, που βλέποντάς τα κανείς φτάνει να αναρωτιέται για το αν στ’ αλήθεια έχει να κάνει με ανθρώπινα όντα. Πόσο ευκολότερο θα ήταν ν’ ακολουθήσουμε το παιχνίδι της Μάγια, να αφεθούμε, έστω και χωρίς συνείδηση, στα χέρια της και να συλλάβουμε τουλάχιστον αυτήν την πηγή Ομορφιάς που την εμψυχώνει. Φτωχά παιδιά, απροστάτευτα, που παίζουν κρυφτό χωρίς να βγάλουν το μαντήλι από τα μάτια τους για να αναζητήσουν αυτό που θέλουν. Μόνο που δεν τους ακούμε να λένε πως ό,τι δεν βλέπουν δεν υπάρχει, και πιστεύοντας αυτό κρατούν δεμένο το μαντήλι μπροστά στα μάτια τους…
Φτωχά παιδιά της ανθρωπότητας που, καθώς δεν βλέπουν, δεν περπατούν: μόνο έρπουν και καθώς αγγίζουν το έδαφος μαζεύουν όλα εκείνα τα σκουπίδια που έχουν πετάξει πίσω τους εδώ και καιρό αυτοί που περπατούν μπροστά.
Όμως θα έρθει κάποια στιγμή που η Μάγια, παίζοντας όπως πάντα, θα βγάλει το μαντήλι και θα τοποθετήσει το πέπλο της ψευδαίσθησης, που είναι η Ομορφιά της Ζωής.
Για να συναντήσουμε τη Μάγια και την Ομορφιά της, θα πρέπει να σηκωθούμε από το βυθό της λάσπης του δρόμου και να μάθουμε να πετάμε με τα φτερά της ψευδαίσθησης. Το βαρύ, το άσχημο, πέφτει κάτω στο έδαφος και σπάει. Το Ωραίο φτάνει στα ύψη της αιωνιότητας.
Πηγή: nea-acropoli.gr Άρθρα περιοδικού Φιλοσοφική λίθος, Τεύχος 119
Δείτε επίσης:
Οι κρυφές αιτίες της απελπισίας
Εσωτερική ειρήνη, εξωτερική ειρήνη, είναι δυνατές;
13 χαρακτηριστικά των ανθρώπων με υψηλό δείκτη συναισθηματικής νοημοσύνης
