Η ιδέα πίσω από το «fake it until you make it» (προσποιήσου μέχρι να τα καταφέρεις) δηλαδή ότι κάποιος προσποιείται ένα θετικό συναίσθημα ώστε να εξάγει θετικά αποτελέσματα, συχνά εκπυρσοκροτεί όταν χρησιμοποιείται από συναδέλφους στη δουλειά, σύμφωνα με μία νέα έρευνα.
Αντίθετα, οι ερευνητές υποστηρίζουν ότι όταν προσπαθούμε να εκφράσουμε πραγματικά τα συναισθήματα που νιώθουμε είναι πιο παραγωγικό.
Η ερευνητική ομάδα ανέλυσε δύο είδη συναισθηματικής ρύθμισης που οι άνθρωποι επιδεικνύουν στη δουλειά: επιφανειακή δράση και βαθιά δράση.
Η επιφανειακή δράση είναι όταν προσποιούμαι αυτό που αισθάνομαι στους άλλους ανθρώπους. Εσωτερικά μπορεί να είμαι συγχυσμένος ή στενοχωρημένος, αλλά εξωτερικά προσπαθώ να είμαι ευχάριστος και θετικός. Ενώ, η βαθιά δράση είναι όταν προσπαθώ να αλλάξω τον τρόπο που αισθάνομαι εσωτερικά. Στη δεύτερη περίπτωση στην πραγματικότητα προσπαθώ να ευθυγραμμίσω το πώς νιώθω με το πώς αντιδρώ με τους άλλους ανθρώπους.
Η έρευνα μελέτησε εργαζόμενους ενήλικες σε μια μεγάλη ποικιλία τομέων συμπεριλαμβανομένων της εκπαίδευσης, της μηχανικής και των οικονομικών υπηρεσιών.
Ένας από τους ερευνητές είπε ότι «αυτό που θέλαμε να μάθουμε είναι εάν οι άνθρωποι επιλέγουν να ρυθμίσουν τα συναισθήματά τους όταν αλληλεπιδρούν με τους συναδέλφους τους στη δουλειά, γιατί επιλέγουν να το κάνουν και αν υπάρχει κάποιος τυπικός κανόνας που τους το απαιτεί, καθώς και ποια κέρδη, αν υπάρχουν, αποκομίζουν».
Βάζοντας τη χαμογελαστή μάσκα
Όταν λοιπόν πρόκειται για ρύθμιση συναισθημάτων στη δουλειά, αναδύθηκαν τέσσερις τύποι ανθρώπων:
- Οι αδρανείς, ή αυτοί που βίωναν αμελητέα ποσοστά επιφανειακής ή βαθιάς προσποίησης
- Οι χαμηλοί δράστες, ή αυτοί που επέδειξαν ελαφρώς υψηλότερα ποσοστά επιφανειακής ή βαθιάς προσποίησης
- Οι υψηλοί δράστες, ή αυτοί που επέδειξαν τα πιο υψηλά επίπεδα βαθιάς προσποίησης και χαμηλά επίπεδα επιφανειακής προσποίησης· και τέλος
- Οι ρυθμιστές, ή αυτοί που επέδειξαν υψηλά επίπεδα επιφανειακής και βαθιάς προσποίησης
Σε κάθε έρευνα, οι αδρανείς ήταν το μικρότερο γκρουπ, ενώ τα άλλα τρία γκρουπ ήταν παρόμοια σε μέγεθος.
Οι ερευνητές εντόπισαν αρκετούς παράγοντες που οδηγούν στη ρύθμιση συναισθημάτων και έτσι τους χώρισαν σε δύο κατηγορίες: της κοινωνικής προβολής και της διαχείρισης των εντυπώσεων. Τα κίνητρα επαγγελματικής προβολής συμπεριλαμβάνουν τη θέληση να είναι κάποιος καλός υπάλληλος και να χτίζει θετικές σχέσεις. Τα κίνητρα διαχείρισης εντυπώσεων είναι πιο στρατηγικά και περιλαμβάνουν πρόσβαση σε πόρους ή το να φαίνονται καλοί μπροστά σε συναδέλφους και επιβλέποντες στη δουλειά.
Η ομάδα βρήκε ότι οι ρυθμιστές, συγκεκριμένα, κινητοποιούνταν από κίνητρα διαχείρισης εντυπώσεων, ενώ όσοι έκαναν τη βαθιά δράση ήταν αρκετά πιο πιθανό να κινητοποιούνται από επαγγελματικό ενδιαφέρον. Αυτό σημαίνει ότι οι τελευταίοι επιλέγουν να ρυθμίσουν τα συναισθήματά τους ώστε να αναπτύξουν θετικές σχέσεις με τους συναδέλφους τους, σε αντίθεση με αυτούς που κινητοποιούνταν από την πρόσβαση σε περισσότερους πόρους.
Προσποιούμαστε vs νιώθουμε πραγματικά
Αυτό που μπορούμε να αποκομίσουμε από την έρευνα είναι ότι όσοι δρούσαν βαθιά-αυτοί δηλαδή που πραγματικά προσπαθούσαν να είναι θετικοί με τους συναδέλφους τους- το κάνουν για επαγγελματικούς λόγους και έχουν σημαντικά κέρδη από τη στάση τους αυτή.
Σύμφωνα με τους ερευνητές, αυτά τα κέρδη συμπεριλαμβάνουν πολύ μεγαλύτερη στήριξη από συναδέλφους, όπως βοήθεια με τον όγκο εργασίας και συμβουλές. Οι δράστες αυτοί επίσης σημείωσαν πολύ σημαντικότερη πρόοδο στους στόχους εργασίας τους και εμπιστοσύνης στους συναδέλφους τους από τα άλλα τρία γκρουπ.
Τα δεδομένα έδειξαν επίσης ότι η ανάμειξη υψηλών επιπέδων επιφανειακής και βαθιάς δράσης είχε ως αποτέλεσμα αυξημένα επίπεδα σωματικής και νοητικής έντασης.
Οι ρυθμιστές υπέφεραν περισσότερο στους δείκτες ευεξίας, συμπεριλαμβανομένων υψηλών επιπέδων συναισθηματικής εξόντωσης και έλλειψης αυθεντικότητας στη δουλειά.
Πήραμε το μάθημά μας
Ενώ κάποιοι διευθυντές που μίλησαν στους ερευνητές πιστεύουν ότι τα συναισθήματα δεν έχουν να κάνουν με το εργασιακό περιβάλλον, η έρευνα έδειξε ότι υπάρχει ένα κέρδος στην έκφραση θετικών συναισθημάτων στις αλληλοεπιδράσεις στη δουλειά.
Η ιδέα του «fake it until you make it» υποδηλώνει μια τακτική επιβίωσης στην εργασία. Ίσως να είναι πιο εύκολο να βάλουμε ένα χαμόγελο απλά για να βγούμε απ’ τη δύσκολη θέση, αλλά μακροπρόθεσμα αυτό υπονομεύει τις προσπάθειες βελτίωσης της υγείας μας και των σχέσεων που έχουμε στη δουλειά μας.
Τελικά, όλα επιστρέφουν στο γνωστό «ας είμαστε καλοί ο ένας με τον άλλον» και έτσι όχι μόνο θα αισθανόμαστε καλύτερα, αλλά και οι επιδόσεις μας και οι κοινωνικές μας σχέσεις μπορούν επίσης να βελτιωθούν. (Πηγή:sciencedaily.com ,Μετάφραση-Απόδοση: philosophyreturns.gr)
Δείτε επίσης:
Πώς αλλάζει ο εγκέφαλος του άντρα όταν γίνεται πατέρας
Η δασκάλα και οι πατάτες… Μια διδακτική ιστορία για το μίσος
“Ευτυχισμένα αηδιασμένος”: 21 νέα συναισθήματα ανακαλύφθηκαν
Η κοσμοθεωρία της Χιονάτης: ‘Οταν πιστεύουμε ότι δεν είμαστε υπεύθυνοι για την ευτυχία μας
Γίνε η Αλλαγή που Θες να Δεις στον Κόσμο και Άλλαξέ τον! Μην τον Αφήνεις να σε Αλλοτριώσει!
