Οι πίνακες με τα Νούφαρα του Μονέ είναι τόσο μεγάλης αξίας, ώστε ανάγκασαν την κυβέρνηση μιας χώρας να κατασκευάσει ένα ειδικό κυκλικό δωμάτιο για να τους στεγάσει.
Αν ευθύνεται ένας άνθρωπος για το ότι ο ιμπρεσσιονισμός επηρέασε τόσο έντονα την ιστορία της τέχνης – και την μετάβασή της στη νέα εποχή, αυτός είναι ο Μονέ. Ζωγράφιζε πάντα στην ύπαιθρο, καθώς ήταν τρελά ερωτευμένος με το φυσικό φως. Ο Μονέ έφτασε σε απίστευτα ύψη την τεχνική του αιχμαλωτίζοντας το φως στους πίνακές του με απαράμιλλη δεξιοτεχνία. Τόση ήταν η επιμονή του, ώστε συνήθιζε να ζωγραφίζει το ίδιο θέμα πολλές φορές, ειδωμένο υπό το φως διαφορετικής ώρας της ημέρας. Δε δίστασε να πειραματιστεί με καινοτόμες και “επικίνδυνες” τεχνικές, όπως η χαλαρή λαβή του πινέλου, τα έντονα χρώματα, οι αντιθέσεις, οι εντυπωσιακά ασυνήθιστες συνθέσεις.
Οι πίνακες με τα νούφαρα είναι το κύκνειο άσμα του Μονέ. Πρόκειται για μια σειρά από πίνακες τεραστίων διαστάσεων που εικονίζουν μια ήρεμη λίμνη, και τους δούλευε για 30 ολόκληρα χρόνια πριν το θάνατό του. Η έμπνευση του ήρθε μέσα από το μύθο μιας όμορφης νύμφης του νερού που αγάπησε τον ημίθεο Ηρακλή, αλλά μεταμορφώθηκε σε άνθος όταν ο έρωτάς της έμεινε ανεκπλήρωτος.
Λέγεται ότι τα νούφαρα και οι πίνακες αυτοί του είχαν γίνει εμμονή. Προκειμένου να τα ζωγραφίσει, αγόρασε λίγο πιο έξω από το Παρίσι ένα σπίτι και ένα χωράφι με μια λιμνούλα. Προσέλαβε τουλάχιστον έξι κηπουρούς για να κάνουν το χωράφι σταδιακά έναν ονειρεμένο κήπο γεμάτο ιτιές, ίριδες και νούφαρα, τα οποία είχαν εισαχθεί κατά παραγγελία από την Ιαπωνία. Μάλιστα έχτισε και μια Ιαπωνική γέφυρα στη λιμνούλα για να συμπληρώσει το τοπίο.
Ο Monet είχε όραμα να μπουν αυτοί οι πίνακες σε ένα τεράστιο δωμάτιο, δημιουργώντας μια
εξωπραγματική ατμόσφαιρα: “Φανταστείτε ένα κυκλικό δωμάτιο, με τους τοίχους γεμάτους νερό στολισμένο με αυτά τα άνθη. Τείχη διαφανείς, πράσινοι, σε κάποια σημεία μωβ… Η ηρεμία και η ησυχία του νερού καθρεπτίζει την ανθισμένη φύση. Οι τόνοι είναι κάπως ασαφείς, ντελικάτα λεπτοί, σαν ένα όνειρο.”
Το μεγαλύτερό όνειρό του έμελλε να πραγματοποιηθεί λίγο μετά το θάνατό του. Μέσα στη δεκαετία του 1920, η Γαλλική κυβέρνηση κατασκεύασε δύο οβάλ δωμάτια που στεγάζουν τους πίνακες, το Musee de l’Orangerie στο Παρίσι, ως φόρο τιμής στο σπουδαίο αυτό ιμπρεσσιονιστή.
Δείτε επίσης:
Έντγκαρ Ντεγκά – Πρόβα Μπαλέτου επί σκηνής (1874)
Ο γάμος των Αρνολφίνι – Γιαν Βαν Άικ (1434)
Η εμμονή της Μνήμης – Σαλβαδόρ Νταλί (1931)
Η Κραυγή – Έντβαρτ Μουνκ (1893)
Έναστρη Νύχτα – Βίνσεντ Βαν Γκογκ (1889)
